تجزيه و تحليل سياست خارجي دوران حكومت 42 ساله قذافي بر اساس نظريه سازه انگاري

Analysis of Gaddafi’s 42-years Foreign Policy Based on Constructivism Theory

سير نظريه پردازي در روابط بين‌الملل از سطوح خرد به سطوح كلان بوده است. در نهايت سازه انگاري به‌عنوان رويكرد ميان برد با تاكيد بر عوامل ساختار و فرد انساني به‌عنوان كارگزار براي مطالعه پديده‌هاي سياسي و اجتماعي مطرح شد. اهميت اين موضوع ناشي از افزايش نقش دولت‌ها و افراد در كنار نقش محدودساز و امكان ساز ساختارها در شكل دادن به نظام بين‌الملل، رفتار سياست خارجي و منافع ملي مي‌باشد. اين مقاله با روش توصيفي– تبيني به بررسي سياست خارجي قذافي بر اساس نظريه سازه انگاري مي‌پردازد. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه جريان انتقال ناكامي‌هاي سياست خارجي در سه دهه اول حكومت قذافي به درون مرزهاي هويت ملي موجب جريان مداوم هويت سازي و برسازي منافع در مواقع بحراني مخصوصاً بعد از سرنگوني حكومت صدام در مارس 2003 توسط كارگزارن فعال در عرصه ملي شد.

The theorizing procedure in international relations has shifted from micro to macro level. Accordingly, constructivism was proposed as a moderate approach to the study of social and political phenomena with an emphasis on structure and human individuals as functionary factors. The importance of this study is due to the role assigned to governments and individuals as well as the possible mechanisms and limiting structures in shaping the international system, foreign policy behavior and national interests. Having utilized a descriptive-analytic method, the researchers made attempts at explicating Gaddafi’s foreign policy on the basis of constructivism model. The results of the study show that the course of transfer of foreign policy failure into the boundaries of national identity, in the first three decades of Gaddafi’s sovereignty, has led to a steady flow of identity-building and construction of interests in the time of crisis (by active functionaries in national sphere), especially after the overthrow of Saddam in March 2003.