وفاق اجتماعي و اقليت‌هاي قومي در ايران با تاكيد بر ابعاد سياسي

Social Consensus and Ethnic Minorities in Iran with an Emphasis on Political Dimensions

در نوشتار حاضر سعي شده است با استفاده از روش اسنادي و كتابخانه اي شواهد و مدارك لازم جمع آوري و با تاكيد بر يك مدل تركيبي - تحليلي مشتمل بر نظريات ساختارگرايي علّي و بسيج قومي به رابطه مسايل مربوط به وفاق اجتماعي و اقليت‌هاي قومي در جامعه ايران پرداخته شود. نتايج اين مطالعه نشان مي‌دهد، در جامعه ايران آموزه‌هاي قرآن كريم، قانون اساسي، مشاركت، امنيت، سنت، قدرت كاريزماتيك و قانون از عوامل بنيادين، وجود حاكمان و انقلابيون از اقليت‌هاي مختلف، نوع رابطه مركز- پيرامون، پيوندهاي قلمروي و مرزي، رابطه اقليت‌ها با حوادث مهم ملي و تاريخي و درون زا بودن اقوام ايراني از زمينه‌هاي مساعد و اقتدار گرايي دولت، ابزارگرايي قومي، آرمانگرايي، شكل گيري دولت ملي، شرايط مرز و عوامل خارجي ازجمله زمينه‌هاي نامساعد موثر در وفاق و واگرايي اجتماعي در جامعه ايران محسوب مي‌گردند.

This is an attempt to study the problems associated with the social consensus within Iranian multi-ethnic society. Data for this research was collected from relevant books and documents. The gathered data was then analyzed by using a composite-analytic model. This model is based on a theoretical framework of structural-causality and ethnic mobilization. Findings show that the Quranic teaching, constitution, political participation, security, tradition, charismatic political leadership, civil laws, revolutionary leaders and authorities from various ethnics, type of center-peripheral relations, the role of ethnics in important historical and national events are all favorable grounds for social consensus while authoritarianisms, ethnic instrumentalism, idealism, the nature of border settlements and external factors, in contrast, constitute unfavorable grounds for social integration and disintegration in Iran.