مقايسه تاثير آموزش مستقيم و غير مستقيم بر تغيير نگرش والدين كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه/بيش فعالي، در زمينه ميزان رضايت از درمان و تبعيت دارويي

The effect of direct and indirect education on attitudes of parents of children with attention-deficit/hyperactivity disorder towards medication treatments

زمينه و هدف: اختلال نقص توجه/ بيش فعالي از شايع ترين مشكلات رفتاري است كه باعث پرتحركي، نقص توجه و افت تحصيلي در كودكان مي شود. با توجه به اهميت درمان دارويي در اين اختلال، مطالعه حاضر با هدف مقايسه تاثير آموزش مستقيم و غير مستقيم بر تغيير نگرش والدين كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بيش فعالي، در خصوص ميزان رضايت از درمان و تبعيت دارويي انجام گرفت. روش بررسي: در اين مطالعه كارآزمايي باليني، 80 نفر از والدين كودكان مبتلا به اختلال بيش فعالي مراجعه كننده به كلينيك روانپزشكي اطفال در شهركرد، به طور تصادفي در دو گروه آموزش مستقيم و غير مستقيم تقسيم شدند. گروه اول در 4 جلسه آموزش مستقيم گروهي شركت كرده و به گروه دوم كتابچه آموزشي با همان محتوا داده شد. شركت كنندگان قبل از آموزش و يك ماه بعد از آموزش، از نظر نگرش به دارو، رضايت از درمان و ميزان تبعيت درماني مورد ارزيابي قرار گرفتند. يافته ها: در مجموع 61 نفر مطالعه را به پايان رساندند. بعد از مداخله ميانگين نمرات نگرش به مصرف دارو و رضايت از درمان، در گروه آموزش مستقيم افزايش معني داري نشان داد (به ترتيب 001/0 > P و 016/0=P)؛ ولي در گروه آموزش غيرمستقيم اختلاف آماري معني داري در اين زمينه مشاهده نشد (05/0 < P). همچنين در هر دو گروه ميزان تبعيت دارويي بعد از يك ماه به طور معني داري افزايش يافت (001/0 > P). تغيير ميانگين نمره نگرش به مصرف دارو نيز در پايان دوره در گروه آموزش مستقيم نسبت به گروه غير مستقيم اختلاف معني داري داشت (01/0 > P). نتيجه گيري: آموزش مستقيم بيش از آموزش غير مستقيم بر بهبود نگرش به مصرف دارو و افزايش رضايت از درمان موثر بوده ولي هر دو روش بر بهبود تبعيت دارويي تاثير داشته است؛ لذا نتايج مطالعه مي تواند تاثير قابل توجهي بر عملكرد كودكان داراي اين اختلال در محيط خانواده و مدرسه داشته باشد.

Background and aims: Attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) is one of the most common childhood behavioral disorders causing hyperactivity, attention deficit and education decline among children. Regarding the importance of medication treatment, this study was performed to compare the effect of two methods (Direct and Indirect) of education of parents of children with ADHD on their attitudes about medication, treatment satisfaction and medication compliance. Methods: In this clinical trial study, eighty parents of children with ADHD, referred to child psychiatry clinic in Shahrekord were randomly assigned to direct and indirect education groups. The first group (direct education) was attended in groups four sessions. The second group was given education booklet with the same content. Participants were evaluated before and one month after education in terms of their attitudes to medication, treatment satisfaction and treatment compliance. Results: 61 parents of 81 participants continued the study. After intervention, the mean scores of attitudes about medication and satisfaction with treatment were significantly improved in the direct education group (P < 0.001 and p=0.016 respectively), whereas in indirect education group, significant difference was not statistically observed (P > 0.05). Both groups had significantly increased treatment compliance one month after education (P < 0.001). Change of mean score attitudes to medication consumption at the end of the periods was significantly different in direct group compared to indirect education group (P < 0.01). Conclusion: Direct education was more effective than indirect education on improvement of attitudes towards medication and increase in treatment satisfaction, and both methods resulted in increased medication compliance. Regarding the importance of medication treatment in this disorder, using results of this study can have significant influence on function of children with this disorder in family and school environment.