سنجش پايداري اجتماعي- اقتصادي سكونتگاه هاي روستايي دهستان هاي خاوه شمالي و جنوبي، استان لرستان

Socio- economic sustainability assessment of rural settlements of north and south Khave rural districts, Lorestan province

يكي از چالشهاي جدي سكونتگاههاي روستايي در كشورهاي در حال توسعه مقوله پايداري اجتماعي- اقتصادي است كه به رغم ارتباط نظام‌مند با پايداري محيطي تا حد زيادي در سايه و سيطره آن قرار گرفته و كمتر به طور مستقل مفهوم‌سازي و بررسي شده است. اين دو بعد كه بخش درخور توجهي از ناپايداري سكونتگاههاي روستايي كشور در ارتباط با آنها قرار دارد، بيش از هر چيز بر مفهوم عدالت درون‌نسلي تاكيد دارند. تحقيق حاضر بر پايه 29 شاخص پايداري اجتماعي- اقتصادي 50 روستاي دهستانهاي خاوه شمالي و جنوبي در شهرستان دلفان را بررسي نموده است. داده‌هاي مورد نياز از طريق پرسشنامه روستا و مراجعه به مطلعين محلي گردآوري شده است. براي رتبه‌بندي پايداري روستاها از تكنيك تاپسيس و ضريب ناموزون موريس استفاده شده و يافته‌ها مورد مقايسه قرار گرفته است. نتايج گوياي آن است كه با روش تاپسيس 92 درصد و با روش موريس 96 درصد روستاهاي مطالعه شده در شرايط نيمه‌پايدار قرار دارند. بين دو روش بررسي تفاوت معنيدار در سطح اطمينان 99 درصد وجود دارد. بين سطح پايداري روستاها به روش تاپسيس با جمعيت رابطه‌اي مشاهده نشد اما بين همين متغير و جمعيت به روش موريس همبستگي مثبت و معني‌دار وجود دارد.

One of the most serious challenges of rural settlements in developing countries is the socio-economic sustainability. In spite of its systemic relation with environmental sustainability, this issue, considerably is over-shadowed and rarely conceptualized and investigated. These two dimensions that notably are underlying factors of the country’s rural settlements instability, emphasizes on the concept of intergeneration justice. This research based on 29 socio-economic sustainability indices investigates 50 villages of north and south Khave rural districts in Delfan County. Required data obtained through filling questionnaire referring to local informants. For ranking villages based on their sustainability, TOPSIS technique and Moris coefficient in a comparative way employed. The results indicate that with TOPSIS technique 92 percent and with Moris coefficient, 96 percent of surveyed villages are in the semi-sustainable condition. There is significant difference between the two methods at 99 percent of confidence level. There is no correlation between population and sustainability level in TOPSIS method. However, there is positive and significant correlation between the same variables.