بررسي انقلاب اسلامي ايران براساس رابطه ساختار ـ كارگزار در تيوري‌هاي روابط بين‌الملل

Investigating Islamic Revolution of Iran Based on Agency-Structure in the Theories of International Relations

در شرايطي كه دو ايديولوژي ماركسيسم و سرمايه‌داري دوش به دوش هم براي تسري در مناطق مختلف جغرافيايي در تلاش بودند، انقلاب اسلامي در ايران بر پايه ايديولوژي اسلامي، نظامي سياسي را شكل داد و بازيگر جديدي با معيارهاي جديد براساس اسلام به عنوان يك كارگزار جديد در ساختار نظام بين‌الملل مطرح گرديد. ضرورت‌هاي ايديولوژي اسلامي چالش‌هايي را در نحوه ارتباط اين كارگزار جديد با ساختارهاي موجود درسطح بين‌الملل به وجود آورد. سوال اين پژوهش چگونگي ارتباط ساختار نظام بين‌الملل و كارگزار جديد است. فرضيه پژوهش اين است كه تقابل ساختار و كارگزار جديد مبناي ايديولوژيكي دارد. براي بررسي نوع ارتباط ساختار وكارگزار در سطح بين‌الملل با تكيه بر تيوري‌هايي مانند مكتب انگليسي، سازه‌انگاري، نوواقع‌گرايي و پارادايم برخورد با نظام سلطه، به نوع اين رابطه مي پردازيم.

While communism and capitalism were competing to extend to larger geographical regions, Islamic revolution of Iran founded a political system based on an Islamic ideology and a new player with new standards was introduced as a new agency in the international system. Necessities of an Islamic ideology posed challenges for the interaction of this new agency with established international structures. This article tries to answer how the international system interacts with this new agent .The hypothesis of this article is that the confrontation of this structure and the new agency is for ideological reasons. To investigate this relationship and to identify its type we will consider theories such as British School, Constructivism, neo-Realism and the paradigm of the clash with the dominant system.