رابطه رشد زبان با پرخاشگري جسماني در كودكان كم‌‌ تواني ذهني آموزش‌پذير

The relationship between language development and physical aggression among children with intellectual disability

چكيده مقدمه: يكي از رايج‌ترين مشكلات رفتاري در كودكان كم‌توان ذهني، پرخاشگري جسماني است. پرخاشگري جسماني به رفتارهايي مانند كتك زدن، لگدزدن و پرتاب كردن اشيا و تهديد به انجام اين فعاليت‌ها اشاره دارد كه همگي به نيت صدمه زدن به ديگران صورت مي‌گيرد. پرخاشگري جسماني با عوامل مختلفي از جمله مهارت‌هاي زباني در ارتباط است كه در اين مطالعه به بررسي آن در كودكان كم‌توان ذهني پرداخته شده است. مواد و روش?ها: تحقيق حاضر به روش غيرتجربي و مقطعي انجام شد. 102كودك كم‌توان ذهني آموزش‌پذير (51 پسر و 51 دختر) 6 تا 8 ساله كه معيارهاي ورود به مطالعه را داشتند، به روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي (سن و جنسيت) از مراكز آموزشي كودكان كم‌توان ذهني شهر شيراز انتخاب و با استفاده از نسخه فارسي آزمون رشد زبان (TOLD-P3) و پرسشنامه پرخاشگري آشكار و رابطه‌اي، ارزيابي شدند. به منظور بررسي ميزان همبستگي بين مهارت‌هاي زباني (زبان بياني و زبان دركي) و پرخاشگري جسماني در كودكان كم‌توان ذهني از ضريب همبستگي پيرسون و جهت مقايسه پرخاشگري جسماني دختران و پسران كم‌توان ذهني از آزمون تي مستقل در سطح معني‌داري 05/0 استفاده شد. يافته‌ها: بين پرخاشگري جسماني و مهارت زبان بياني (008/0=p) و زبان دركي (019/0=p) رابطه منفي و معني‌دار وجود داشت. همچنين، ميزان بروز پرخاشگري جسماني در پسران به طور معني‌داري بيشتر از دختران بود (014/0=p). تفاوت معني‌داري بين مهارت زبان بياني و زبان دركي دختران و پسران كم‌توان ذهني وجود نداشت. نتيجه‌گيري: احتمال بروز پرخاشگري جسماني در كودكان كم توان ذهني كه مهارت هاي زباني پاييني دارند، بيشتر است. اگرچه مهارت‌ زبان بياني ضعيف در دختران كم‌توان ذهني بروز رفتار پرخاشگرانه جسماني را در آن‌ها تسهيل مي‌كند، اما رابطه معني داري بين مهارت هاي زباني (زبان بياني و زبان دركي) و پرخاشگري جسمانيِ پسران كم توان ذهني وجود نداشت. كليدواژه‌ها: كودكان كم‌توان ذهني آموزش‌پذير، زبان دركي، زبان بياني، پرخاشگري جسماني

Abstract Introduction: One of the most common behavioral problems in children with intellectual disability is physical aggression. Physical aggression is described as behaviors such as hitting, kicking, throwing object and threatening with the intent to harm others. Physical aggression is related to the different factors such as language skills, which has been examined among intellectually disabled children in the present study. Materials and Methods: In a descriptive cross-sectional survey, 102 intellectually disabled children of 6 and 8 years old (51 girls and 51 boys) who satisfied the inclusion criteria were recruited from educational centers for children with intellectual disability in Shiraz by stratified sampling method (age and gender). The Test of Language Development-Primary: 3rd Edition (TOLD-3) and Overt and Relational Aggression Questionnaire were used to assess children. Data was analyzed by Pearson’s correlation coefficient and independent t-test. Significance level was set at less than 0.05. Results: There was a negative and significant correlation among physical aggression, expressive language (p=0.008) and receptive language (p=0.019). Furthermore, more boys than girls expressed physical aggression (p=0.014). There was no a significant difference among boys and girls in expressive and receptive language skills. Conclusion: Intellectually disabled children with the low levels of expressive and receptive language skills are more likely to express physical aggression. Although poor expressive language skills of intellectually disabled girls facilitate to express physically aggressive behaviors, there was no any relation between language skills and physical aggression among boys with intellectual disability. Keywords: intellectually disabled children, receptive language, expressive language, physical aggression