چيستي و كاركردهاي ژانر فيلم و رويكردهاي مطالعاتي آن

Film Genres’ Nature, Functions and Study Approaches

ژانرها طبقاتي از انواع يا گونه هاي محصولات فرهنگي و هنري هستند كه در عناصر معيني اشتراك دارند. اين عناصر مشترك در حوزه فيلم شامل پي‌رنگ كليشه اي، صحنه، شخصيت ها، سبك و شمايل نگاري مي شود. در مطالعات فيلم، ژانر هم‌زمان يك رويكرد صنعتي، شاخصي براي مصرف‌كننده و مفهومي انتقادي و ابزاري براي نظريه پردازي درباره روابط بين گروه هايي از فيلم هاست. در معناي اخير، ژانرهاي فيلم راه هاي استانداردي براي بازنمايي جنسيت، طبقه، نژاد و قوميت محسوب مي شوند. ژانرها نظام هاي معنايي و مملو از ارزش مي باشند و بنابراين نمي توان آن‌ها را به مثابه چيزي مجرد و از نظر ايديولوژيكي خالص به شمار آورد. ژانرها را مي توان در سه سطح صنعت، مخاطب و متن مطالعه كرد و به ويژه در سطح متن، ژانر به مثابه بخشي از فرهنگ عامه پسند ابزار سودمندي براي پرداختن به متون رسانه اي از منظري دانشگاهي است. مطالعه ژانر از طريق شش رويكرد اصلي ساختارگرايي، اجتماعي-فرهنگي، اقتصاد سياسي، زيبايي شناختي، شباهت هاي خانوادگي و گفتماني صورت مي گيرد.

Genres are certain types or species of cultural and artistic products having certain elements in common. These shared factors for films include cliché plot, setting, characters, style and iconography. In film studies, genre is an industrial approach and an indicator for consumers as well as a critical concept and a tool for theorizing on the relationships between different sets of films, all at the same time. In the latter sense, film genres are considered as standard ways for representing gender, class, race and ethnicity. Genres are semantic systems with many values, and therefore, could not be deemed abstract and ideologically pure. Genres could be studied under three rubrics, i. e. industry, audience and text. At the text level, genre is considered as a part of popular culture and a useful tool for dealing with media texts from an academic perspective. Genres are studied through six major approaches: Structuralist, socio-cultural, political economy, aesthetic, family resemblances and the discursive approach.