نقد و بررسي استدلال متكلمان بر حدوث زماني عالم از طريق اكوان اربعه و برهان تطبيق

A critical study on theologian`s proof of temporal appearance of the universe on the basis of the four levels of being and the proof of correspondence

يكي از مهم‌ترين ادله متكلمان بر حدوث زماني عالم، استدلال از طريق حدوث اكوان اربعه است. تماميت اين استدلال مبتني بر آن است كه تناهي حوادث متعاقب در گذشته به اثبات برسد. خواجه طوسي با استناد به برهان تطبيق درصدد اثبات اين مدعاست كه حوادث ماضي متناهي بوده، درنتيجه جسم حادث است. اين نوشتار درصدد بررسي توانمندي برهان تطبيق در اثبات تناهي حوادث است و روشن خواهد نمود كه حتي تقرير اختصاصي خواجه از برهان تطبيق نيز اثبات‌كننده تناهي حوادث گذشته نيست.

One of the most considerable proofs of theologians on temporal appearance of universe is that established on the appearance of the four levels of being. The completeness of this proof, however, can be agreed with when the proof of the limitedness of successive events in the past be accepted. Khajeh-e Tusi, relying on the proof of correspondence, has intended to prove the claim of limitedness of the past successive events and, following it, to prove temporary appearance of body. This paper has showed the failure of the proof even in Khajeh`s explanation of it in proving the limitedness of body.