بررسي رابطه سير‌و‌سلوك عرفاني امام خميني و حاكميت ديني

Imam Khomeini`s Manner of Mystical Life and Religious Sovereignty

در تلقي عمومي، طريق عارفان و منش سياست‌مداران جمع‌ناشدني‌ مي‌نمايد؛ آن يكي تحنّث و عزلت و ديگري رندي و زيركي مي‌طلبد. نه عارفان با خلوص خود، سياست‌مداري موفق توانند بود و نه سياست‌مداران به پاكي و زلالي، حكومت‌داري توانند كرد. اين مقاله بر آن است تا با توصيف ويژگي‌هاي مشي حكومتي عارفي واصل نشان دهد مي‌توان عادلانه حكومت كرد و بر معادلات جهان اثر گذاشت و درعين‌حال جز خدا را نديد و همه چيز را از او دانست. ضرورت كاوش در اين موضوع به‌لحاظ معرفي مدل آسماني حكومت روشن است. مسيله مقاله حاضر به‌لحاظ گونه‌شناسي (Typology)، توصيفي (Descriptive) است و در آن نسبت طريق عارفان و جايگاه حاكميت ديني از منظر امام خميني واكاوي مي‌شود.

As is commonly believed, mystical manner of life cannot be in agreement with political manner of life. The former is based upon solitude and refraining from sin while the latter upon roguery and trick. Neither mystics may be successful politician with regard to their simplicity and purity nor politicians pure governors. The paper, however, relying on Imam Khomieni`s mystic-politcal manner of life as a true mystic, has intended to show that one can rule justicly and affect international equivalences positively. The necessity of the study with regard to the Divine model of government would be clear. The problem of the paper is descriptive and the relationship of mystics` manner of life and the place of religious sovereignty has been studied in it.