بررسي اثر توانبخشي رواني مبتني بر آموزش مهارت‌هاي مثبت‏انديشي بر افزايش شادكامي نوجوانان كم‏شنوا

The effectiveness of mental rehabilitation based on positive thinking skills training on increasing happiness in hearing impaired adolescents

زمينه و هدف: آسيب شنوايي مي‌تواند كيفيت زندگي نوجوانان كم‏شنوا را تحت تاثير قرار دهد و به انزواي اجتماعي و افسردگي منجر شود پژوهش حاضر درصدد بررسي اثربخشي مشاوره توانبخشي مبتني بر آموزش گروهي مهارت‌هاي مثبت‏انديشي بر افزايش شادكامي كم‏شنوايان دختر و پسر بود. روش بررسي: مطالعه حاضر از نوع تجربي بوده و در آن از طرح پيش‏آزمون‏ـ‏پس‏آزمون با گروه شاهد استفاده شد. جامعه آماري شامل كليه دانش‌آموزان آموزشگاه‌هاي دخترانه و پسرانه كم‏شنوايان مقاطع دبيرستان، جنوب تهران در سال تحصيلي 1392-1391 بود، از طريق روش نمونه‌گيري چندمرحله‏اي، 48 نفر انتخاب و به‏صورت تصادفي در دو گروه مورد و شاهد 12 نفري براي پسران و دختران، گمارده شدند. گروه‌هاي مورد به‏مدت هشت جلسه 45 دقيقه‌اي به‏مدت دو روز در هفته تحت آموزش مهارت‌هاي مثبت‏انديشي قرار گرفتند. نمره پرسش‏نامه شادكامي آكسفورد قبل و بعد از مداخله مقايسه شد. يافته‌ها: نتايج اين پژوهش با استفاده از تحليل كوواريانس نشان داد كه آموزش مهارت‌هاي مثبت‏انديشي بر افزايش شادكامي كم‏شنوايان تاثير معني‌داري دارد(p < 0/01) همچنين متوسط نمره شادكامي در دو گروه دختران و پسران تفاوت معني‌داري با يكديگر مشاهده شد(p < 0/01). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج به‏دست آمده مي‌توان گفت كه آموزش مهارت‌هاي مثبت‏انديشي موجب افزايش نمره شادكامي نوجوانان كم‏شنوا مي‌شود. بنابراين مي‌توان روش به‏كار گرفته شده در پژوهش حاضر را روش مناسبي براي مداخلات رواني‏ـ‏تربيتي و مشاوره‌اي و درماني در نوجوانان كم‏شنوا قلمداد كرد.

Background and Aim: Hearing impairment can have an impact on adolescents’ quality of life and can lead to their isolation and depression. The main purpose of this research was to study the effectiveness of a mental rehabilitation program based on positive thinking skills training on increasing happiness in a group of hearing impaired girls and boys. Methods: In this experimental study, pre- and post-test plan with a control group was used. All of the hearing impaired students (girls and boys) in all high schools of southern parts of Tehran, Iran, in year 2012-13 were our statistical research community. 48 hearing impaired girls and boys were selected by multistage sampling including stratified, purposive, and random sampling. They were randomly divided into two groups of experimental and control. Each group consists of 12 boys and 12 girls. Positive thinking skills were trained to experimental groups during eight 45-minutes sessions, twice a week. We used the Oxford happiness questionnaire to assess the level of happiness. Results: Using analysis of covariance showed that positive thinking skills training had meaningful and positive effect on increasing happiness of hearing impaired boys and girls in the experimental groups (p < 0.01). Also, the mean happiness scores of boys and girls were meaningfully different (p < 0.01). Conclusion: Positive thinking skills training increases the happiness scores of hearing impaired adolescents. So, the approach taken in this study can be considered as an appropriate method for psychological-education interventions, counseling and treatment in hearing impaired adolescent.