تاثير سه شيوه تمرين استقامتي، مقاومتي و تركيبي بر سطوح استراحتي اديپونكتين مردان غيرورزشكار داراي اضافه وزن

The Effect of Three Types of Training (Endurance , Resistence and Combined) on Rest Levels of Adiponectin in Overweight Non - Athlete Men

نتايج تحقيقات مختلف درباره تاثير برنامه تمريني هوازي بر مقدار آديپونكتين متفاوت است، به علاوه تحقيقات اندكي در زمينه بررسي تاثير انواع مختلف برنامه‌هاي تمريني به طور همزمان بر آديپونكتين انجام گرفته است. از اين رو، هدف از اين تحقيق، مطالعه تاثير سه شيوه تمرين استقامتي، مقاومتي و تركيبي بر سطوح استراحتي اديپوسايتوكين مردان غيرورزشكار است. به اين منظور 44 دانشجوي غيرورزشكار دچار اضافه وزن (25BMI > ) كه حايز شرايط شركت در تحقيق بودند، به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. سپس با توجه به شاخص BMI به طور تصادفي در 4 گروه استقامتي (12=N)(سن 89/0 ±22سال، قد 72/4±64/174 سانتي متر، وزن80/10±55/90 كيلوگرم)، مقاومتي(9=N) (سن57/1±21 سال، قد51/5±11/171سانتي متر و وزن85/15±22/92كيلوگرم)، تركيبي(13=N) (سن06/2 ±38/21 سال، قد 07/7±65/173 سانتي متر و وزن 05/15±61/86 كيلوگرم) و كنترل(10 = N) (سن13/1 ±44/21 سال، قد 09/5±61/175 سانتي متر و وزن 05/14±90 كيلوگرم) قرار گرفتند. خون گيري در دو مرحله قبل از شروع تمرينات و 48 ساعت بعد از آخرين جلسه تمريني در حالت استراحتي و ناشتا به منظور تعيين سطح پايه آديپونكتين به عمل آمد. سپس آزمودني‌ها به مدت 8 هفته برنامه ويژه خود را اجرا كردند. برنامه استقامتي شامل دويدن 3 جلسه در هفته با HR max (85-65) درصد به مدت 40-25 دقيقه بود. برنامه تمرين مقاومتي شامل 3 جلسه در هفته، سه دوره 15-10 تكراري با شدت %1RM80-50 براي گروه‌هاي عضلاني اصلي (شامل پرس سينه، اسكات، باز كردن ساق پا، خم كردن پا از پشت، پرس شيب دار با دمبل، پرس پا، پارويي نشسته و پارويي ايستاده)بود. گروه تركيبي مجموع دو برنامه استقامتي و مقاومتي را در يك روز انجام دادند و گروه كنترل در هيچ برنامه تمريني شركت نكرد. از آزمون t همبسته براي بررسي تغييرات درون گروهي و از آزمون واريانس يكطرفه براي مقايسه تفاوت بين گروه‌ها استفاده شد. نتايج نشان داد مقدار آديپونكتين آزمودني‌ها پس از دوره تمريني در همه گروه ها افزايش يافت، با اين حال تغييرات هيچ يك از اين گروه ها معني دار نبود. مقدار سطوح آديپونكتين پس از دوره تمريني در گروه تركيبي بيش از گروه هاي ديگر افزايش يافت، همچنين بين غلظت آديپونكتين گروه هاي مختلف تفاوت معني داري مشاهده نشد. به طوركلي افزايش اندك آديپونكتين گروه تمريني به ويژه گروه تركيبي نشان دهنده ظرفيت بيشتر اين شيوه تمريني در تغيير سطوح آديپونكتين افراد غيرورزشكار دچار اضافه وزن است. البته به نظر مي رسد براي مشخص شده آثار دقيق تر اين شيوه تمرين، به تحقيقات بيشتري نياز است.

The purpose of the study was to investigate the impacts of endurance, resistance and concurrent training on adiponectin resting levels of non-athlete men. Forty four obese non-athlete students (BMI > 25) voluntary participated in this study and were randomly based on BMI assigned to one of four groups: endurance training (ET, 22 ± 0/89 years, height 174/64 ± 4/72 cm, weight 90/55 ± 10/80 kg, N = 12); resistance training (RT, 21 ± 1/57 years, height 171/11 ± 5/51 cm, weight 92/22 ± 15/85 kg, N = 9); concurrent training (CT, 21/38 ± 2/06 years, height 173/65 ± 7/07 cm, weight 86/61 ± 15/05 kg, N = 13); and control group (CG, 21/44 ± 1/13 years, height 175/61 ± 5/09 cm, weight 90/00 ± 14/05 kg, N = 9). After primary measurement and 48 hours after the last training session blood samples were drawn with the subjects in the fasting and resting state for determination of the basic level of adiponectin. The subjects participated in E, R and C training for 8 weeks. The ET group ran 25 – 40 minutes a day ansd 3 days per week at 65 - 85% maximum heart rate. The exercise training session for the RT group consisted of three sets of 10 – 15 repetitions of weight training exercises of primary muscles group that increased progressively and repeated three sessions per week (including: chest press, squat, opening leg, knee flexion and extension, chest dumbbell press, leg press, seated rowing, and standing rowing). The CT group exactly trained the sum of the ET and RT groups. Correlated samples t-test and one way analysis of variation were used to compare within and between groups differences respectively. The result of the present study showed that after 8 weeks training the diponectin levels of subjects increased in three groups of training but this increase was not significant. The level of adiponectin in CT group increased more than ET and RT groups. Also, there were no significant differences in content of adiponectin among groups. In general, slightly increases in adiponectin levels in training groups, especially CT group may indicate the most potential of CT group in increasing the levels of adiponectin in non-trained men. However there are need more related researches to indentify the effect of concurrent training