اثر تمرين اينتروال هوازي شديد بر برخي سايتوكاين هاي سرم و مقاومت به انسولين در مردان چاق

هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر تمرين اينتروال هوازي شديد بر سطوح سرمي اينترلوكين هاي-10، 17و مقاومت به انسولين در مردان چاق سالم بود. نوزده مرد چاق و غيرفعال با ميانگين سن 6/5 ± 39 سال، به صورت تصادفي در يكي از گروه هاي تمرين اينتروال هوازي شديد (9 نفر) و گروه كنترل (10 نفر) قرار گرفتند. نمونه هاي خون در حالت ناشتا از همه آزمودني ها جمع آوري شد. برنامه تمرين اينتروال هوازي شديد شامل دويدن با شدت 80 تا 90 درصد ضربان قلب بيشينه، سه جلسه در هفته براي 12 هفته بود، درحالي كه گروه كنترل سبك زندگي غيرفعال خود را حفظ كردند. تمرين اينتروال هوازي شديد موجب افزايش معناداري در غلظت اينترلوكين -17 (046/0 = P) و حداكثر اكسيژن مصرفي (003/0 = P)، و كاهش معناداري در توده بدن (004/0 =P )، نسبت كمر/لگن (023/0 =P )، درصد چربي بدن (011/0 =P )، انسولين (000/0 =P ) و مقاومت به انسولين (004/0 = P) شد. اين در حالي بود كه غلظت اينترلوكين-10در هر دو گروه تغيير معناداري نيافت (590/0 = P). در هر دو گروه (19 نفر)، رابطه معكوس و معناداري در غلظت انسولين با حداكثر اكسيژن مصرفي (58/0- = R) در پيش آزمون مشاهده شد. همچنين تغييرات سطح سرمي اينترلوكين -17 با غلظت انسولين در پاسخ به تمرين به طور معكوس و معناداري در ارتباط بود (84/0- =R ). بر اساس يافته هاي به دست آمده پيشنهاد مي شود، مي توان از تمرين اينتروال هوازي شديد به عنوان يك روش مناسب جهت كاهش التهاب، مقاومت به انسولين و بهبود تركيب بدن در مردان چاق استفاده نمود. واژه هاي كليدي: التهاب، چاقي، تمرين استقامتي، اينترلوكين-17

Abstract The purpose of the present study was to investigate the effect of intensive aerobic interval training (AIT) on serum IL-10, IL-17 and insulin resistance in obese men. Nineteen sedentary obese men (mean age: 39 ± 5.6 years) were randomly divided into two groups including the IAIT (n = 9) and the control (n = 10) groups. Blood samples were taken in fasting state from all subjects. The AIT program included interval running at an intensity corresponding to 80 - 90% of maximal heart rate, three times a week for 12 weeks, while the control group maintained sedentary during study. The AIT caused a significant increases in serum level of - IL-17 (P = 0.046), and the VO2max (P = 0.003), also a significant decreases in body weight (P = 0.004), waist to hip ratio (WHR) (P = 0.023), body fat percent (P = 0.011), insulin (P = 0.000) and insulin resistance (P = 0.004). While, the serum IL-10 levels of two groups remained unchanged. In the both groups (n = 19), VO2max was negatively correlated with baseline insulin concentration (R = -0.58). Also, changes in serum IL-17 levels was negatively correlated with change in insulin concentration in response to training (R = - 0.84). Based on the results, it is suggested that AIT can be used as a effective method for reducing inflammation and insulin resistance, improving body composition in healthy obese men. Key words: Inflammation, Obesity, Endurance Training, Interleukin-17