اثرات حاد پروتكل هاي مختلف كشش ايستا و پويا بر عملكرد آزمون تواني وينگيت

هدف از پژوهش حاضر، بررسي تاثير پروتكل هاي مختلف كششي هنگام گرم كردن بر عملكرد تواني در آزمون وينگيت بود. به اين منظور، 18 دانشجوي پسر (ميانگين سن 64/1±66/22 سال، وزن 4/5±5/65 كيلوگرم و قد 3/6±177 سانتي متر) انتخاب شدند و 5 پروتكل مختلف گرم كردن با زمان هاي مختلف كشش پويا (30،60 و 90 ثانيه اي) و يك جلسه تركيبي كشش ايستا و پويا را در روزهاي جداگانه انجام دادند. در هر جلسه آزمودني ها بلافاصله بعد از كشش، آزمون وينگيت را انجام دادند. نتايج پژوهش حاكي از افزايش معنادار اوج توان بي هوازي نسبي (001/0=p)، ميانگين توان بي هوازي نسبي (001/0=p) و شاخص خستگي (001/0=p) در تمامي جلسات كشش نسبت به جلسه بدون انجام كشش بود؛ همچنين اوج توان بي هوازي نسبي در تمام جلسات داراي زمان هاي مختلف كشش پويا نسبت به جلسه تركيبي كشش ايستا و پويا افزايش معناداري نشان داد (001/0=p). با اين حال تفاوت معناداري بين جلسات مختلف كشش پويا مشاهده نشد. بنابراين، انجام 30 ثانيه كشش پوياي عضلات درگير بدون انجام كشش ايستا قبل از فعاليت هاي كوتاه مدتي (كمتر از 30 ثانيه) كه به توان حداكثر نياز دارند، كافي به نظر مي رسد. واژگان كليدي: كشش پويا، كشش ايستا، آزمون وينگيت، توان اوج نسبي، توان عضلاني