رام كردن زن سركش: نقد فرهنگي بر شيوه‌هاي سركوب صداي زن در دوره رنسانس

The Taming of the Shrew: A Cultural Approach to the Methods of Silencing Women in the Renaissance

مقاله حاضر تلاشي است براي تحليل تفكر رنسانس درباره زن و شيوه‌هاي رايج آن دوره در سركوب صداي زنانه، آنگونه كه در نمايشنامه رام‌كردن زن سركش اثر ويليام شكسپير نمود يافته است. بررسي شرايط فرهنگي حاكم بر دوره رنسانس نشان مي‌دهد كه يكي از ويژگي‌هاي اين دوره تاريخي، هراس و وحشت مرد از صداي زن است. اين هراس، كه ريشه در روايت‌هاي اساطيري، ادبي و مذهبي غرب دارد، در آثار ادبي اين دوره به وضوح نمود يافته‌است. در اين مقاله با بررسي نمايشنامه رام‌كردن زن سركش، تلاش كرده‌ايم چگونگي سركوب زن را در اين دوره آشكار كرده و نشان دهيم كه چگونه شكسپير با برجسته‌سازي گفتمان‌هاي مردانگي و زنانگي و تناقضات موجود در آن‌ها در اوايل دوره مدرن، كه دوره گذار در تفكر و فرهنگ غرب است، تلاش مرد رنسانس را به باد انتقاد گرفته‌است. براي تبيين بحث به شيوه ماترياليزم فرهنگي از متون گوناگون تاريخي و تعدادي از پوسترهاي معاصر استفاده كرده‌ايم.

This article endeavors to analyze how feminine language has been represented and subordinated in the Renaissance. A survey of different discourses during this period delineates the anxiety and fear of the Renaissance man from womanʹs language. This anxiety is entrenched in the western and Christian narratives and myths. Analyzing the Renaissance culture through surveying some penal devices for controlling the tongue of women and reading Shakespeareʹs The Taming of the Shrew, we have delineated how Shakespeare has satirized Renaissance manʹs anxiety who shows his superiority by attempting to cut the female tongue and hence to make her silent. The comic figure, contrary to what people in Renaissance and some critics may think, are men, who try to control femininity by cutting her tongue, rather than the shrew.