فنون بازنمايي باروك در هزارتوهاي قلعه هاوارد باركر

Baroque Techniques of Representation in Howard Barker’s The Castle

نوشتار پيش رو در صدد آنست تا با بررسي دراماتورژي هاوارد باركر در نمايشنامه‌اش قلعه، كه اولين بار در سال 1985 توسط شركت تياتر رويال شكسپير (RSC) به نمايش درآمد، پرده از فنون بازنمايي باروك به‌كار رفته در اين نمايش‌نامه سياسي بردارد. در اين مقاله نويسندگان سعي دارند تا با تكيه بر خوانش دلوز از معماري باروك و همچنين نظريات فوكو در رابطه با بازنمايي باروك، نمايشنامه قلعه را تجلي ظرافت، پيچيدگي و خوف حاكم بر معماري هزارتوي قلعه معرفي كنند. در اين راستا، قلعه تصويري نمادين از خُردجهاني است كه بازتاب شكل‌گيري جهان كلان نمايش است. مقاله با بررسي اين موضوع، به اين نتيجه مي‌رسد كه در نمايش سياسي باركر، خلاف نمايش‌هاي سياسي باب روز كه بازنمايي واقعيت را ملاك قرار مي‌دهند، «بازنمايي بازنمايي» تنها نوع ممكن بازنمايي است و نمايش باركر با رد امكان و حتي كارايي بازنمايي واقعيت بيروني، نمايش‌نامه خود را لايه‌دار و تودرتو مي‌كند كه نتيجه آن خلق ساختاري به‌ تكلف و غناي معماري باروك است.

The writers of this article seek to investigate the dramaturgy of Howard Barker in his The Castle, staged in 1985 by Royal Shakespeare Theatre, in order to discover and lay bare the baroque techniques of representation in this political paly. Relying on Deleuze’s idea of baroque architecture and Foucault’s theories of baroque representation, the writers try to introduce this play as the expression of the delicacy, intricacy and dread of the baroque architecture of the labyrinthine castle. The castle is the miniature image of the way the fictive world of the play takes shape. The article concludes that, Barker’s political theatre, unlike the popular notions of political drama which take representation of outer reality as the criterion of political art, views representation of representation as the only feasible kind of representation and by rejecting the possibility and even practicality of representing the real world, moves towards the creation of a play rich with the convolutedness of baroque architecture.