شاخص‌هاي پديداريِ عكاسي به مثابه امر مدرن اجتماعي در جامعه شهريِ ايران (با تمركز بر دهه‌هاي 1340 و 1350شمسي)

Visibility Indicators of Photography as Modern Social affair in Urban Society of Iran (Focusing on Helical Decades 1340 and 1350)

اين متن با گشودن چشم‌اندازي مشخص به برخي از ويژگي‌هاي غالب در عكاسيِ مدرنيستيِ غرب، در صدد است بين صفات منتسب به عكاسي مدرن هنري و كاركرد اجتماعيِ عكاسيِ مدرن تمايزي را مطرح كند و نشان دهد كه عكاسيِ مدرن به عنوان امر اجتماعي از تجميع اين دو ويژگيِ متفاوت پديدار شده است. سپس در بخش دوم بر اساس رهيافت بخش اول، در حوزه‌هاي مشخصي چون جرايد، نگارخانه، آموزش، فرهنگ و مردم سنجه‌هاي متعارف براي پديداريِ عكاسيِ مدرن در ايران را به مثابه امري جامعه‌شمول و اجتماعي معرفي نمايد. در آخر نتيجه مي‌گيرد كه جلوه‌هاي گوناگون مربوط به پديداريِ عكاسيِ مدرن ايراني در دهه هاي 40 و 50 شمسي با تاييد و جهت‌دِهيِ نهادهاي اعطاي شان هنري، هم‌گرا و تجميع مي‌شوند.

Opening an outlook to some dominant characteristics in western modernis-tic photography, this paper figures on to pose a distinction between referred attributes to artistic modern photography and social function of modern photography; and then demonstrates modern photography as a social affair has appeared from congregation of these two different characteristics. Afterward, in the second section, we introduce standard scales for visibility of modern photography in Iran as a social affair in distinct fields like press, gallery, education, culture and people. Lastly, we conclude that different displays related to visibility of Iranian modern photography converge and congregate in helical decades 1340 and 1350 by confirmation and direction of institutes or granting an artistic importance.