حسن تعابير ناپسند

The Ugly Euphemisms

در اين مقاله با بررسي شواهد مختلفي از زبان‌هاي فارسي و انگليسي، نشان داده خواهد شد كه حسن تعابير، به لحاظ كاربردشناختي، دو گونه جدا از يكديگرند: حسن تعابير نوع اول (حسن تعابير رايج) براي نشان دادن نزاكت اجتماعي و جلوگيري از خدشه‌دار شدن احساسات افراد جامعه درباره موضوعات مختلف؛ مانند مسايل جنسي، مرگ، تولد، اعضاي بدن، ناتواني‌هاي جسمي، بيماري‌هاي رواني، هوش و ناسزاها به كار مي‌روند. از طرف ديگر، كاربران زبان به وسيله جايگزين كردن عبارات و واژه‌هاي حسن تعبيري نوع اول به جاي عبارات و واژه‌هاي ناخوشايند، سعي در حفظ وجهه اجتماعي خود و مخاطبان دارند. اما نوع دوم حسن تعابير (حسن تعابير ناپسند)، ترفندي است براي پنهان كردن رسوايي‌هاي سياسي و اقتصادي، پوشاندن حقيقت، و فريب و كنترل افكار عمومي به هنگام صحبت درباره موضوعات و رويدادهاي اجتماعي. در واقع، در اين نقطه است كه گويندگان و نويسندگان از حسن تعبير، نه در جهت پرهيز از كاربرد واژه‌هاي آزار دهنده، بلكه براي فريب افكار عمومي استفاده مي‌كنند و اين همان جايي است كه ما را وارد گستره حسن تعابير «غيرصادقانه» مي‌كند.

In this paper, by analyzing some data from Persian and English, it is shown thatpragmatically there are two main kinds of euphemisms. The first (common euphemisms) are used to be polite and not to hurt otherʹs feelings on several subjects like sexual relations, death, birth, body parts, disability, mental illness, intelligence and insults. On the other hand, language users by substituting the first kind of euphemisms for unpleasant words, try to preserve their own and addresseeʹs social face. But the second, i.e., ugly euphemisms, are used to hide political and economic scandals, disguise the truth, and guide public thoughts when speaking about social issues and events. It is at this point, when speakers and writers seek not so much to avoid offense as to deceive that we pass into the universe of dishonest euphemisms.