تاثير روش خودآموزي بر عملكرد حل مسيله‌ي رياضي دانش‌آموزان اختلال رياضي

The effect of self-instruction on mathematic problem solving performance

پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير آموزش با روش خودآموزي بر عملكرد حل مسيله‌ي رياضي دانش‌آموزان پسر داراي اختلال رياضي در پايه‌ي پنجم ابتدايي انجام شد. به اين منظور، بيست دانش‌آموز به روش نمونه‌گيري چند‌مرحله‌اي (قضاوت معلم، فهرست تشخيصي DSM-IV، آزمون ريون و آزمون حل مسيله رياضي) از دوازده پايه‌ي پنجم ابتدايي شهرستان رفسنجان انتخاب شدند. طرح پژوهش از نوع شبه آزمايشي است و گروه‌هاي كلاسي دانش‌آموزان به‌طور تصادفي به دو گروه آزمايش و گواه تقسيم شدند. دانش‌آموزان با نمرات پيش‌آزمون و پس‌آزمون همتاسازي‌ شده و گروه كنترل در طي 12 جلسه‌ي 45 دقيقه‌اي با روش خودآموزي و گروه گواه به همان روش سنتي و شيوه‌ي معمول آموزش ديدند. نتايج با استفاده از روش آماري تحليل كواريانس نشان داد كه عملكرد حل مسيله‌ي رياضي در دانش‌آموزان گروه آزمايش به‌طور معناداري نسبت به گروه گواه افزايش يافته است. مي‌توان نتيجه گرفت كه روش خودآموزي باعث بهبود عملكرد حل مسيله‌ي رياضي در دانش‌آموزان داراي اختلال رياضي مي‌شود.‌

The current study aimed to investigate the effect of self instruction on mathematics problem solving performance in fifth grade students with dyscalculia in Rafsanjan city. Twenty students were selected from twelve fifth grade classes based on the following inclusion criteria: Teacherʹs Judgment, Diagnostic Criteria of DSM-IV, Raven progressive matrixes, and Math Problem Solving Test. The design of the study was quasi-experimental design, with pretest-post test control group design. Twelve “45–minutes sessions” of self-instruction were administered for experimental group while control group was in neutral condition. Analysis of data using Analysis of Covariance (Ancova) revealed that student’s performance in mathematics problem solving abilities was increased significantly in the experimental condition. We can conclude that self-improvement methods affect mathematical problem solving performance of students with dyscalculia.