رازداري در علوم پزشكي

Medical confidentiality

رازداري يكي از اركان اجتناب‌ناپذير تاريخچه ي روابط پزشك و بيمار است. درك نادرست از اين اصل نه تنها مي تواند به قداست حرفه ي پزشكي آسيب بزند، بلكه بر كيفيت رابطه ي درماني و در سطحي وسيع تر، بر سلامت عموم جامعه نيز تاثير گذار باشد. زير‌بناي اين تاثير گذاري نيز آسيبي است كه به حس اطمينان و اعتماد بيماران وارد مي شود. مكاتب فلسفي غرب اساساً موافق مطلوبيت اصل رازداري هستند. چنان‌كه آموزه هاي اسلام نيز توصيه هاي عام و بعضاً خاصي در باب اهميت رازداري و كتمان اسرار از افراد ناشايست دارد. در مجموع، علي رغم اجماعي كه در خصوص اهميت اصل رازداري وجود دارد، برخي اصرار بر آن را در هر شرايطي مجاز نمي دانند. در اين مقاله تلاش شده است تا ضمن معرفي نقش و اهميت رازداري در حرفه ي پزشكي، دلايل مطلق‌گرايان و نسبي گرايان در باب رازداري مورد بررسي و تحليل قرار گيرد. مطلق گرايان معتقدند كه مطلوبيت ذاتي رازداري در مواردي كه اجراي اين اصل نتيجه‌ي مطلوبي ندارد تخصيص نمي خورد؛ بلكه اشتباه افراد در انتخاب نكردن اصلي كه در آن شرايط نسبت به اصل رازداري اولويت بالاتري داشته است، اين تخصيص ظاهري را القا مي كند. به‌علاوه، بسياري از مطلق گرايان باور دارند كه شكستن اين اصل در عمل نيز به‌دليل عوارض بلندمدت، مهم و غالباً نهفته و پنهان، مجاز نيست. عدم يا تاخير در مراجعه به پزشك، پرهيز يا خودداري بيمار از ارايه ي اطلاعات ضروري بعضي از مهم‌ترين اين عوارض هستند. در كل، با عنايت به تاييد شواهد تجربي و عقلي، پايبندي به اطلاق در رازداري، پسنديده تر مي-نمايد. اما بر خلاف مطلق‌گرايان، قايلين به نسبي بودن رازداري، در موارد خاصي، پايداري بر اصل رازداري را جايز نشمرده و آن موارد را از اين اصل استثنا مي كنند. از مهم ترين دلايل به اشتباه افتادن افراد در گرايش به رازداري نسبي، مي توان به مواردي هم‌چون تعجيل در حصول نتيجه ي دلخواه، ضعف در مهارت هاي ارتباطي، ناآگاهي از عواقب و خودرايي اشاره كرد.

Confidentiality is an inevitable pillar of the history of the physician-patient relationship. Misunderstanding of this principle not only causes harm to sanctity of the medical profession, but also can damage the quality of the therapeutic relationship, and more broadly public health. The keystone of this negative effect is the potential harm to the patients’ trust and confidence. Generally, the Western school tends to agree that respecting patient confidentiality is essentially desirable. Islam also respects and emphasizes confidentiality, and has general and some specific recommendations about the importance of secrecy and concealment of people’s secrets. Overall, despite strong agreement about the importance of the principle, some ethical theories do not insist on maintaining confidentiality under any circumstance. This paper is an attempt to describe the importance of confidentiality in the medical profession considering the approach of both absolutists and relativists in practice. Absolutists believe that the intrinsic desirability of implementing the principle of confidentiality in all cases is the same and without any exception, but the issue is about not giving just priority to other conflicting moral values. Additionally, the absolutists believe that breaching this principle in practice cannot be permissible due to some serious long-term and mostly hidden complications such as patients’ failure or delay to seek medical assistance or advice and/or withholding important information and so forth. Overall, according to empirical evidence and rational considerations, adherence to absolute confidentiality seems more desirable to absolutists. Unlike absolutists, in relativists’ concept of confidentiality, insisting on maintaining the secret will not be allowed in certain cases, and those cases are considered exceptions of the rule of confidentiality. The most important reasons for falling into the wrong orientation of relative confidentiality seem to be precipitance to attain the desired result, poor communication skills, ignorance of the consequences, and being headstrong.