بايسته هاي علمي در آينده پژوهي مهدوي

Scientific Imperatives in Messianic Futurology

«آينده‌پژوهي»، هنر شكل دادن به آينده ‌است؛ به آن شكل كه آينده را مي‌خواهيم. آينده‌شناسي از اين منظر، دانش شناخت تغييرات است و شناخت آينده از حياتي‌ترين علوم مورد نياز هر انساني است. در اسلام، «مهدويت»، قلب تپنده تحقيقات آينده محور، است و آينده‌پژوه مسلمان نمي تواند در تحقيقات خود از ظرفيت‌ها و آموزه‌هاي فرهنگ مهدوي بهره نبرد؛ اما اين عرصه، داراي الزامات و بايسته‌هاي پژوهشي ويژه‌اي است. به نظر مي‌رسد اين بايسته‌ها در سه حوزه بايسته‌هاي نظري، مانند 1)مثبت انديشي اميدوارانه؛ 2)نگاه كيفي به ظهور، نه كمي؛ بايسته‌هاي روشي، مانند 1)مكانيسم پيش بيني آينده؛ 2) حكومت طمانينه شرعي در فرايند و استنتاجات تحقيق و بايسته‌هاي تبليغي، مانند 1)تبيين مباني فكري و مواد معرفتي دكترين مهدويت و ارايه شاخصه‌هاي حق و باطل؛ 2)نماياندن كاركردهاي جامعه مهدوي قابل بررسي باشند كه در اين مقاله به بخشي از آن‌ها اشاره مي‌شود.

“Futurology” is the art of shaping the future, the way we want it to be. In this perspective, futurism is the knowledge of understanding changes, and knowing the future is the most critical science human beings need. In Islam, “Messianism” is the beating heart of any future-oriented research and a Muslim futurist cannot ignore the capacities and teachings of Messianic culture in their research; but this field of study demands special research requirements and necessities. It seems these necessities and requirements can be investigated in three theoretical necessities such as 1) hopeful optimism, 2) qualitative view toward appearance not the quantitative one, and methodical requirements such as 1) mechanism to predict the future, 2) calm and legal government in the process of research and its conclusions and propagandistic requisites such as 1) explaining the Messianic doctrine’s fundamentals of thought and epistemical materials and providing indicators of right and wrong, 2) representing the functions of Messianic society. Some of these requisites are presented in this paper.