نور مهدي، هدايتگري از فراسوي آينده

The Light of Mahdi, a Guider beyond Future

تجلي انتظار بر فراگرد آينده‌سازي، از جمله جلوه‌هاي بسيار مهم و تحليل ناشده مهدويت است. شان امام مهدي? در هدايت‌گري مردم، در دوران غيبت نيز تامل برانگيز است و بر شكل‌گيري روندهاي آينده تاثير شگرفي دارد؛ تا حدي كه مي‌توان گفت، نام، كردار و منش ادراك شده او، همچون فانوسي در تاريكي دريا، هدايتگر كشتي‌هاي سردرگمي است كه در ابهام خود در مسير آينده، در معرض انحراف و گم‌گشتگي قرار دارند. رويكرد استعاره‌اي به منزلت امام، به منزله فانوس هدايت و چراغ روشني‌بخش مسير مردم از حال به آينده، در امتداد تعابيري در سنت چهارده معصوم?، نظير «مصباح الهدي» و «طاووس اهل جنت» ذكر مي‌شود. اين رويكرد، در امتداد مضامين آيات شريف و ادعيه وارد شده كه شناخت امام را شرط ناگزير فلاح و رستگاري و حفظ ايمان دانسته، اطاعت آگاهانه از ايشان را لازمه اسلام و بندگي در پيشگاه پروردگار مي‌داند؛ مورد تاكيد قرار مي‌گيرد و معرفت امام را نتيجه معرفت ثقلين و اطاعت از امر پروردگار فرض مي‌كند. نتيجه آن‌كه شان امام معصوم? در ظهور و غيبت، همواره هدايتگر آحاد بندگان خداوند متعال بوده، آيت هدايت و چراغ روشني‌بخش راه آنان به سوي آينده‌اي است كه در اعماق زمان پيش‌رو قرار دارد.

Manifestation of waiting in the process of future-making is one of the important and non-analyzed effects of Messianism. Imam Mahdi’s dignity in guiding people in Occultation period arouses reflection and thought and has a significant impact on the formation of future trends; to the extent that we can say his name, his perceived actions and character like a lantern in the dark seas guides the lost and confused ships who are exposed to diversion and loss in their own ambiguity in future’s direction. The metaphorical approach to the status of Imam, as a guiding lighthouse and a light illuminating people’s path from present to future is stated along the interpretations in the Fourteen Impeccables’ Sunnah, such as “Misbah al-Huda” ( the guidance light) and “Tavoos Ahl al-Jannah” (the peacock of the people of Heaven). This approach is emphasized along the subjects of the holy Quran’s verses and the prayers transmitted by Tradition which consider knowing the Imam as the inevitable condition of salvation, redemption and keeping the faith, and states consciously obeying the Imam is the prerequisite of Islam and servant-hood before the Lord and consider knowing the Imam as the result of knowing Two Weighty Things and obeying God’s orders. Consequently, the Imam’s dignity, in his appearance and occultation, is always guiding every single servant of the Almighty God and is their sign of guidance and the illuminating light of their path to the future that lies deep in the near future