تبيين وجودشناختي «حمل» از نظر ملاصدرا و علامه طباطبايي

Ontological Explanation of “Predication” in Mulla Sadra and Allameh Tabatabaeiʹʹs points of view

ملاصدرا چگونگي «حمل» در عالم واقع را بر اساس نظريه شمول و انبساط وجودي توضيح مي‌دهد. مطابق با اين نظريه، وجود منبسط واحدْ جهت اتحاد، و مراتب اين وجودْ جهت تغاير موضوع و محمول را فراهم مي‌كنند و ميان موضوع و محمول نوعي رابطه عليت برقرار است. اما از آن‌جا كه اين نظريه در ساختار فلسفي علامه طباطبايي پذيرفته نيست، چگونگي «حمل» نزد ايشان بر مبناي نظريه حدود و قيود وجودي تبيين مي‌شود. بر اين اساس، اين مقاله از يك سو در تلاش است تا به اين مسيله پاسخ گويد كه ديدگاه علامه طباطبايي درباره واقعيت «حمل» چه تفاوتي با ديدگاه ملاصدرا دارد؛ و از سوي ديگر سعي دارد كه با بررسي مباني وجود‌شناسي ملاصدرا و علامه طباطبايي منشا اختلاف اين دو ديدگاه را واكاوي كند

This paper intends to find an answer to the problematic description of the difference between Mulla Sadra and Allameh Tabatabaei’s views on the ontological explanation of “predication” and, also, tries to find the origin of this difference. Since subject and predicate are different degrees of one existence in Mulla Sadra’s philosophical structure, the reality of predication is the union of two things with one existence; moreover, the sufficient condition for a valid predication is a kind of causal relation between subject and predicate. But in Allameh’s philosophical structure, the in-itself existence of the subject differs with the predicate’s one; so, they are not unitary existence. But the “existence for something-else” of predicate is united in “existence for-itself” of subject and makes a relationship between them through copulative existence.