دفاع از نظريه معنا داري هورويچ در برابر برخي انتقادات

In Defense of Paul Horwichʹʹs theory of meaning against critics

براي حل معماي معنا­داري كلمات، پل هورويچ پيشنهاد مي­كند كه برخي كاربردهاي يك كلمه در مرتبه­اي بالاتر از ديگر كاربردها بوده و به‌وجودآورنده الگوي حاكم بر كاربرد آن كلمه هستند. ويژگي پذيرش اين كاربردهاي خاص، باور به آن‌ها را در نظام باورهاي كاربر توجيه كرده و سپس اين باورها مانند يك اصل معنا‌شناسي، ديگركاربردها را تبيين مي­كنند. اما اين ايده نمي­تواند همه كاربردهاي يك كلمه را توجيه كند. در اين مقاله، به كمك روش تحليل مفهومي و منطقي، پيشنهاد مي­شود كه نخست، اگرچه ويژگي پذيرش، توجيه­گر كاربردهاي معمول كلمه است، اما مي­توان براي كاربردهاي غيرمعمول، ويژگي­هايي مشابه ويژگي پذيرش فرض كرد. دوم، نقش محوري در تعيين معناي يك كلمه را ويژگي پذيرش آن بر عهده دارد، اما محقق شدن شرايط ظهور ويژگي پذيرش، بر محقق شدن شرايط لازم براي ويژگي­هاي ديگر موثر است. سوم، تنها ويژگي پذيرش يك كلمه داراي خصيصه غيرالتفاتي بودن است.

To complete “the use theory of meaning”, Paul Horwich put forward a new thesis upon which some usages of a word have explanatory role and justify the overall use-regularities of that word. These specific usages have a basic acceptance property which makes them believable in user’s belief system and, like a semantic axiom, make other usages justified. But, there are still some usages that cannot be explained. In this article, at first, through conceptual and logical method, we prove that although acceptance property justifies main usages of the word, for non-usual usages of the word, some properties similar to acceptance property can be assumed. Secondly, we try to find some connection between these properties through suggesting that manifestation of acceptance property has a crucial role in determining common meaning of a word and its other meanings. Finally, we make a distinction between acceptance property and other properties of a word by supposing that only acceptance property is non-intentional.