نقد جان مكي بر واقع‌گرايي اخلاقي

J.L. Mackieʹʹs Critique on Moral Realism

واقعگرايي اخلاقي از مهم‌ترين مباحث مطرح در فرااخلاق است كه نقدهاي بسياري را در پي داشته است. در اين ميان مهم‌ترين نقد از آن جان مكي است. از نظر مكي، واقع‌گرايي اخلاقي فهم ما را دچار خطا مي‌كند. زيرا خاصه‌هاي اخلاقي برگرفته از احساسات و عواطف ما هستند و به واقع ارجاع داده نمي‌شوند. از همين رو نمي‌توانند تبييني علي داشته باشند و در نتيجه غيرمعرفت‌بخشاند. بنابراين هرگونه داوري درباره احكام اخلاقي اساساً نادرست است. در اين نوشتار نخست نظريه خطاي مكي و دو استدلالي كه او نظريه‌اش را بر آن‌ها مبتني ساخته مطرح ميشود. سپس، با در نظر گرفتن ادعاهاي مفهومي و وجودشناسانه‌اي كه از لوازم راي مكي است و نظريه خطايي كه پيش از او لاك مطرح كرده بود، ايده او بررسي و نشان داده مي‌شود كه ذهنيت ارزش‌هاي اخلاقي با چالش‌هاي متعددي روبهرو است.

One of the most significant issues in Meta–ethics is moral realism, which has been criticized so much. One of the main criticism of it has been offered by J.L. Mackie. He believes that moral properties depend upon our feelings and emotions and they donʹt refer to reality; so, they have no causal explanation and cannot give us any knowledge. Therefore any judgment about moral properties is fundamentally wrong. In this article, at first, Mackieʹs “error theory” will be considered. Then, considering the conceptual and existential assertions, which are the bedrocks of his idea, and also the “error theory” that John Locke had developed before him, Mackieʹs theory will be examined. In addition, it will be shown that the subjectivism of moral values faces many different challenges.