اثر حفاظتي سيلي‌مارين بر نقص ايجاد شده در حافظه و يادگيري موش صحرايي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين

Protective effect of silymarin on learning and memory deficiency in streptozotocin-diabetic Rats

زمينه و هدف : ديابت قندي در درازمدت با اختلالاتي در يادگيري، حافظه و شناخت همراه است. اين مطالعه به منظور تعيين اثر حفاظتي سيلي‌مارين بر نقص ايجاد شده در حافظه و يادگيري موش صحرايي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين انجام شد. روش بررسي : اين مطالعه تجربي روي 40 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار در محدوده وزني 300-240 گرم انجام شد. موش‌ها به صورت تصادفي به پنج گروه كنترل، كنترل تحت تيمار با سيلي‌مارين (100 ميلي‌گرم بر كيلوگرم)، ديابتي و دو گروه ديابتي تحت درمان با سيلي‌مارين (50 و 100 ميلي‌گرم بر كيلوگرم) تقسيم شدند. سيلي‌مارين 10 روز پس از تزريق استرپتوزوتوسين به مدت 4 هفته (داخل صفاقي و روزانه) تجويز شد. در پايان، تاخير اوليه (شاخص اكتساب) و تاخير در حين عبور (شاخص نگهداري و به يادآوري) در آزمون اجتنابي غيرفعال و درصد رفتار تناوب به‌عنوان شاخص حافظه فضايي با استفاده از ماز Y تعيين گرديد. همچنين ميزان مالون‌دي‌آلدييد بافت هيپوكامپ مغز حيوانات تعيين شد. داده‌ها با استفاده از برنامه سيگما استات نسخه 5/3 و آزمون‌هاي آماري ANOVA يك‌طرفه و دوطرفه، Tukey و كروسكال‌واليس تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها : كاهش معني‌دار تاخير در حين عبور موش‌هاي ديابتي (01/0P < ) و ديابتي تحت تيمار با دوز 50 ميلي‌گرم بر كيلوگرم سيلي‌مارين (05/0P < ) در پايان كار مشاهده گرديد و اين پارامتر به‌طور معني‌دار در گروه ديابتي تحت تيمار با دوز بالاي سيلي‌مارين بيشتر از گروه ديابتي بود (05/0P < ). به‌علاوه درصد تناوب در حيوانات ديابتي به‌طور معني‌دار كمتر از گروه كنترل بود (05/0P < ) و اين پارامتر در گروه‌هاي ديابتي تحت تيمار با سيلي‌مارين تفاوت معني‌دار در مقايسه با گروه ديابتي نشان نداد. همچنين موش‌هاي ديابتي افزايش معني‌دار در سطح بافتي مالون‌دي‌آلدييد نشان دادند (05/0P < ) و درمان با سيلي‌مارين با دوز بالا (100 ميلي‌گرم بر كيلوگرم) ميزان مالون‌دي‌آلدييد را به صورت معني‌دار كاهش داد (05/0P < ). نتيجه‌گيري : اين مطالعه نشان داد كه هرچند تجويز دراز مدت سيلي‌مارين با دوز 100 ميلي‌گرم بر كيلوگرم بر توانايي نگهداري اطلاعات در انبار حافظه و به يادآوري آنها در حيوانات ديابتي در آزمون اجتنابي غيرفعال اثر دارد؛ ولي موجب بهبود حافظه فضايي كوتاه‌مدت در حيوانات ديابتي نمي‌گردد و احتمالاً سودمند اين ماده از طريق كاهش پراكسيداسيون ليپيدي در بافت هيپوكامپ اعمال مي‌شود.

Background and Objective: Diabetes mellitus cause learning, memory and cognitive skills disorders in the long term. This study was conducted to determine the protective effect of silymarin on the learning and memory deficiency in streptozotocin-diabetic rats. Materials and Methods: This experimental study was conducted on 40 male Wistar rats weighing 240-300 grams. The rats were randomly allocated into 5 groups: control, silymarin -treated control (100 mg/kg), diabetic, and two silymarin -treated diabetic groups (50 and 100 mg/kg). Silymarin was daily administered (i.p. and daily) ten days after streptozotocin injection for 4 weeks. Finally, initial (acquisition index) and step-through latencies (retention and recall index) were measured using passive avoidance test and alternation behavior percentage as an index of spatial memory was determined using Y maze. The level of malondialdehyde in the homogenate hippocampal tissue of the animals brains was measured. Data were analyzed using Sigma Stat-3.5, one-way and two-way ANOVA, Tukey, and Kruskall-Wallis tests. Results: A significant reduction of STL was observed in diabetic (P < 0.01) and silymarin-treated (50mg/kg) diabetic (P < 0.05) groups and this parameter was significantly higher in diabetic group receiving a high dose of silymarin compared to diabetic group (P < 0.05). Meanwhile, alternation percentage in diabetic animals was significantly lower than control group (P < 0.05) and this index did not show a significant difference in silymarin-treated diabetic groups in comparison with diabetic group. In diabetic rats, there was a significant increase in the tissue level of malondialdehyde (P < 0.05) and silymarin treatment with dosage of (100 mg/kg) significantly reduced the level of MDA (P < 0.05). Conclusion: This study showed that although long-term administration of silymarin at a high dose (100 mg/kg) affects the ability to store data in memory and to recall it in diabetic animals in passive avoidance test, it does not improve short-term spatial memory in diabetic animals. The beneficial effects of silymarin may be via attenuation of lipid peroxidation in hippocampus tissue.