نقش خودنظم دهي در سازگاري اجتماعي دانش آموزان

The Role of Self-Regulation in Social Adjustment of Students

دراين پژوهش نقش پيش بيني كنندگي خودنظم دهي در سازگاري اجتماعي دانش آموزان دوره دبيرستان در يك نمونه تصادفي متشكل از 224 دانش‎آموز پسر شهر تهران با پرسشنامه هاي خودنظم دهي (ميلر و براون، 1991)، سازگاري اجتماعي كاليفرنيا (تورپ، كلارك و تيگز، 1953) و شاخص سازگاري اجتماعي كاول (1958) بررسي شد. براي تحليل داده ها از تحليل رگرسيون و آزمون همبستگي استفاده شد. از بين زير مقياس هاي خودنظم دهي، تنها سه زير مقياس ارزشيابي اطلاعات، اجراي برنامه و دريافت اطلاعات، پيش بيني كننده معنادار سازگاري اجتماعي بودند. يافته ها نشان دادند نوجوانان براي تنظيم ارتباط‎هاي سازش‎يافته با محيط اجتماعي خود بيشتر از تمامي ابعاد خودنظم دهي، نيازمند داشتن اطلاعات و تنظيم هدف براي برقراري ارتباط هستند. بدين ترتيب بايد عامليت، تاثيرگذاري و استقلال نوجوانان بيشتر مدنظر قرار گيرد و نگاه سنتي نسبت به تسلط خانواده و نقش محدودكننده آنان تعديل شود.

In the present study the role of self-regulation in the social adjustment of high school students was investigated. Two hundred and twenty four male students completed the Self-Regulation Questionnaire (Miller & Brown, 1991), the California Social Adjustment subscale (Thorpe, Clark, & Tiegs, 1953) and the Cowell Social Adjustment Index (Cowell, 1958). Regression analysis and correlation were used for analyzing data. Among self-regulation subscales only three subscales of evaluating the information, implementing the plan and receiving relevant information were significant predictors of social adjustment. These findings suggest that male adolescents required information and goal setting more than other self-regulation dimensions to regulate adjusted relationships with social environment. Thus, the agency, effectiveness and independence of male adolescents should be taken into consideration, and traditional view of the family control and its limiting role should be moderated.