الگوهاي باليني يووييت در بيماران ارجاعي شهر اصفهان

Clinical Patterns of Uveitis in an Iranian Tertiary Eye Care Center

هدف: بررسي الگوهاي باليني و سبب‌شناسي يووييت در شهر اصفهان. روش پژوهش: در اين مطالعه توصيفي، 2016 بيمار مبتلا به يووييت ارجاع شده به درمانگاه چشم‌پزشكي بيمارستان فيض اصفهان در فاصله زماني 13 سال (آذر 1391-1378) از نظر سن، جنس، ويژگي‌هاي باليني، آناتوميك و سبب‌شناختي مورد بررسي قرار گرفتند. يافته‌ها: نسبت بيماران زن به مرد در جمعيت مورد مطالعه 2/1 به 1و ميانگين سني بيماران 76/33 سال بود. يووييت قدامي شايع‌ترين نوع آناتوميك با شيوع 9/42 درصد و پس از آن به ترتيب يووييت خلفي (42/21 درصد)، مياني (3/19 درصد) و پان‌يووييت (31/16 درصد) قرار داشتند. شايع‌ترين علل در انواع آناتوميكي در يووييت قدامي علل ناشناخته (50 درصد) و بيماري فوكس هتروكروميك ايريدوسيكليت FHI)) (8/32 درصد)؛ در يووييت خلفي توكسوپلاسموزيس (5/90 درصد)، در يووييت مياني علل ناشناخته (5/81 درصد) و در پان‌يووييت بيماري بهجت (3/48 درصد) و علل ناشناخته (ايديوپاتيك) (2/32 درصد) بودند. در 89/43 درصد موارد از كل بيماران، علت يووييت ناشناخته (ايديوپاتيك) بود. از علل شناخته شده، توكسوپلاسموزيس (نوع مادرزادي) شايع‌ترين عامل ايجادكننده يووييت در اين بيماران بوده و پس از آن بيماري بهجت و بيماري فوكس قرار داشتند. در 62/15 درصد موارد، بيماري زمينه‌اي سيستميك مشاهده گرديد كه شايع‌ترين بيماري سيستميك غيرعفوني بيماري بهجت و شايع‌ترين بيماري سيستميك عفوني، توكسوپلاسموزيس بود. در مجموع عوامل غيرعفوني سهم بيش‌تري (5/76 درصد) را در سبب‌شناسي يووييت نسبت به عوامل عفوني به خود اختصاص دادند. سير يووييت در 6/49 درصد مزمن و در 5/87 درصد موارد نوع يووييت، غيرگرانولوماتوز بود. نتيجه‌گيري: الگوي باليني و سبب‌شناسي در اصفهان تفاوت‌هاي بارزي با ساير مناطق دارد. براي مثال يووييت ناشي از توكسوپلاسما، بهجت و فوكس شيوع بيش‌تري دارد. عوامل محيطي، ژنتيكي و جغرافيايي ممكن است در اين زمينه موثر باشند.

Purpose: To analyze the clinical patterns and etiologies of uveitis in Isfahan. Methods: The records of 2016 patients with uveitis who had been referred to the Feiz tertiary eye care center, Isfahan, between 1999 and 2013 were classified and analyzed with respect to demographic, clinical, anatomical, and etiological characteristics. Results: At the onset of uveitis, the mean patient age was 33.76 years. Female to male ratio was 1.2/1.0. Anterior uveitis was the most common diagnosis (42.9%) followed by posterior uveitis (21.42%), intermediate uveitis (19.3%), and pan uveitis (16.31%) in descending order. Overall, non-infectious causes were more frequent etiology of uveitis (76.5%) as compared to infectious causes. Up to 43.89% of the patients had no identified etiologies. The most common known etiology was toxoplasmosis, followed by Behcet disease and Fuchs’ heterochromic iridocyclitis (FHIC). The most common etiology was idiopathic (50%) and FHIC (32.8%) in anterior uveitis, toxoplasmosis (91.1%) in posterior uveitis, idiopathic (81.5%) in intermediate uveitis, and Behcet disease (48%) and idiopathic (32%) in posterior uveitis. In 15.62% of cases, a systemic disease was diagnosed which included Behcet disease (the most common non-infectious systemic disease) and toxoplasmosis (the most common infectious systemic disease). Considering the course of uveitis, 49.6% were chronic. In 87.5%, uveitis was non-granulomatous. Conclusion: Significant differences were seen in the clinical and etiologic pattern of uveitis in Isfahan. For example, a higher frequency of uveitis caused by Toxoplasmosis, Behcet and FHI was observed. Environmental, genetic and geographical factors may contribute to this observed difference.