بررسي اثربخشي اميد درمانگري گروهي بر افسردگي

The effects of group hope therapy on depression of female students in the University of Isfahan

هدف از اين پژوهش بررسي اثربخشي اميددرمانگري گروهي بر افسردگي و نااميدي و اميد دانشجويان دختر دانشگاه اصفهان بوده است. به اين منظور از 26 نفر از دانشجويان دختر دانشگاه اصفهان كه در سال تحصيلي 87-1386 به مركز مشاوره اين دانشگاه مراجعه كرده و تشخيص افسردگي دريافت نموده بودند توسط مشاورين مركز براي شركت در اين برنامه درمانگري دعوت به‌عمل آمد. سپس اين افراد به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار داده شدند. به‌منظور اندازه گيري سازه هاي مورد نظر مقياس افسردگي بك، پرسشنامه نااميدي بك و پرسشنامه اميد اسنايدر مورد استفاده قرار گرفت. فرض پژوهش بر آن بود كه اميد درمانگري مي تواند افسردگي و نااميدي را كاهش و اميد و مولفه هاي آن را افزايش دهد. سپس داده ها با استفاده از تحليل كواريانس تحليل شد. نتايج حاكي از آن بود كه اين برنامه درمانگري منجر به كاهش افسردگي (01/0 =p) و افزايش اميد (018/0 =p) شده و اين آثار تا يك ماه پس از اجراي درمان تداوم داشته است (019/0 و 033/0 =p). نتايج همچنين حاكي از آن است كه اين درمان ميزان نااميدي را كاهش نداده، ضمن اين كه تاثير آن بر تفكر عامل (يكي از مولفه هاي اميد) در طول يك ماه پيگيري تداوم نداشته است

The effects of group hope therapy on depression of female students in the University of Isfahan. Z. Alaedini* M.B. Kajbaf?? H. Molavi??? The purpose of this study was to evaluate the effect of group hope therapy on depression, hopelessness and hope of female students in Isfahan University. The population consisted of the female students who studied in Isfahan University in 1386-1387sc, (2007-2008). The sample were 20 depressed students who were randomly selected from the population. Participants were randomly assigned to two control and experimental groups. Hope, depression and hopelessness were measured by Snyder’s Hope Scale, Beck’s Depression Inventory and, Beck’s Hopelessness Scale. The experimental group participated in 8 hope therapy sessions. It was hypothesized that hope therapy would decrease depression and hopelessness and increase hope and its components in the experimental group. The result of analysis of covariance showed that group hope therapy significantly dcreased the degree of depression (p < 0.01) and increased the degree of hope (p < 0.05) both in the post and follow up tests. But the effect of hope therapy on hopelessness was not significant. The results also show that its effect on agency thinking was not significant in the follow up test. It was concluded that as a useful method of intervention, hope therapy can be applied for clients with depression. Keywords: group hope therapy, depression, hope, hopelessness. Contact information: zohrealaedini@yahoo.com