راهكارها و ضمانت اجراهاي حقوق بين الملل بشردوستانه با تاكيد بر ماده 1 مشترك كنوانسيون هاي ژنو 1949

Implementations and Sanctions of International Humanitarian Law with Emphasis on Common Article 1 of Geneva Conventions 1949

در نتيجه آلام و فجايع ناشي از دو جنگ سترگ در سده اخير بود كه جامعه بين المللي دريافت كه «در جنگ حقوق ساكت است» و بر آن شد كه در كنار تدوين، به تضمين هم بيانديشد. درست به همين دليل است كه مي توان ماده 1 مشترك كنوانسيون هاي ژنو 1949 و تكرار مضمون آن در پروتكل اول 1977 را برآيند فرايندي تكاملي دانست كه به اجراي مقررات كنوانسيون بسنده نكرده و تضمين اجراي آن را هم مدنظر قرار مي دهد. مي-توان همه راهكارها و ضمانت اجراهاي حقوق بين الملل بشردوستانه بعد از آن را نيز دَوراني حول محور ماده مزبور پنداشت. نقش اين مقرره در ارتقاي راهكارها و ضمانت اجراهاي موردبحث، تا آنجاست كه گويي روحي تازه در كالبد حمايت از حقوق بين الملل بشردوستانه دميده است. مقاله حاضر در پي آن است كه اين نقش ارزنده را ارزيابي كند، هر چند كه ابهامات ناشي از ماده مزبور را نيز از نظر دور نمي دارد.

International community, as the result of pains and tragedies arising from two World Wars in recent era, reasonably found that “Law is silent in war” and hardly sought to think about enforcement beside codification. Thus common article 1 of the 1949 Geneva conventions and its notions reiteration in the first protocol of 1977 can be treated as a progressive process that in addition to respecting the conventions provisions taking in to account its enforcement. After that all implementations and enforcements of international humanitarian law can be based upon that article. The role of this provision in the promotion of that implementations and enforcements is in so far as one can say a renaissance has happened to the protection of international humanitarian law. This articleʹs goal is to evaluate this valuable role, although take in to account the ambiguities of the article in question.