مقايسه درمان شناختي - رفتاري و آموزش رواني بر كنترل قند خون در بيماران افسرده مبتلا به ديابت نوع 2: كارآزمايي باليني تصادفي‌شده

Comparison between Cognitive-behavioral Therapy and Psychoeducational Therapy on Blood Sugar Control in Depressed Patients with Type 2 Diabetes: A Randomized Clinical Trail

زمينه و هدف‌: ديابت مليتوس نوع 2 يك بيماري اندوكرين مي‌باشد. اخيراً نيز مشخص شده است احتمال ابتلا به افسردگي در بيماران ديابتي تقريباً تا دو برابر است. اين مطالعه با هدف ارزيابي اثربخشي درمان گروهي شناختي - رفتاري و مداخلات آموزش رواني ديابت بر ميزان افسردگي و قند خون بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 انجام شد. روش‌ بررسي: از 180 بيمار ديابتي مراجعه‌كننده به بيمارستان امام خميني تهران، 60 بيمار جهت مطالعه كارآزمايي باليني انتخاب و در سه گروه درمان شناختي - رفتاري? آموزش رواني و گروه كنترل به تصادف قرار داده شدند. وضعيت افسردگي و قند خون با تست افسردگي بك ويرايش دوم(BDI-?) و اندازه‌گيري HbA1C تعيين شد. جهت آناليز داده‌ها از آزمون‌هاي آماري واريانس يك‌طرفه وآزمون تعقيبي توكي استفاده شد. يافته‌ها: ميزان افسردگي و HbA1C در پس‌آزمون در بين سه گروه درمان شناختي - رفتاري? آموزش رواني و كنترل داراي اختلاف معني‌داري بود (0001/0=p). آزمون تعقيبي توكي، اختلاف معني‌داري را بين ميزان افسردگي در پس‌آزمون در گروه درمان شناختي - رفتاري و آموزش رواني (0001/0=p)، همچنين بين گروه درمان شناختي - رفتاري و گروه كنترل (0001/0=p) نشان داد. بين ميزان HbA1C در پس‌آزمون در بين دو گروه درمان شناختي - رفتاري و آموزش رواني، اختلاف معني‌داري وجود نداشت، ولي بين گروه كنترل و هريك از گروه‌هاي درمان شناختي - رفتاري و آموزش رواني، اختلاف معني‌دار بود (0001/0=p). نتيجه‌گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد درمان گروهي شناختي -‌ رفتاري در درمان افسردگي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو موفقيت‌آميز بوده است.

Background and Objectives: Diabetes mellitus type 2 is an endocrine disease. Recently, it has been found that the risk of depression is nearly two fold in diabetic patients. The aim of the present study was to evaluate the effect of cognitive-behavioral therapy and psychoeducational interventions on the levels of depression and blood sugar in patients with type 2 diabetes mellitus. Methods: Of 180 diabetic patients referred to Imam Khomeini Hospital in Tehran, 60 patients were selected for clinical trial study, and assigned to three groups, including cognitive-behavioral therapy, psychoeducational therapy, and control. The levels of depression and blood sugar were respectively, assessed using Beck depression inventory-II (BDI-II) test and HbA1C measurement. Data analysis was performed using one-way ANOVA and Tukeyʹs tests. Results: The post-test levels of depression and HbA1C were significantly different among cognitive behavioral therapy, psychoeducational therapy, and control groups (p=0.0001). The Tukey’s test revealed a statistically significant difference in post-test depression between cognitive-behavioral therapy and psycho-educational therapy groups (p=0.0001), and also between cognitive-behavioral therapy and control groups (p=0.0001). There was no significant difference in post-test HbA1C between cognitive-behavioral therapy and psychoeducational therapy groups; however, there were significant differences between the control group and each of the cognitive-behavioral therapy and psycho-educational therapy groups (p=0.0001). Conclusion: The result of the present study showed that the cognitive-behavioral therapy was successful in the treatment of depression in patients with diabetes type 2.