روش شناسي به ‏كارگيري قاعده سياق در تفسير تسنيم

The Methodology of Using the Principle of Context in Tafsīr-i Tasnīm

قاعده سياق از جمله قواعد بسيار اثر بخش به‏شمار مي رود كه گروهي از مفسران براي تفسير قرآن كريم از آن بهره برده اند. مفسر بزرگ معاصر، آيهالله جوادي آملي، صاحب تفسير گرانسنگ تسنيم نيز در جاي جاي تفسيرش به نحو محسوس براي تبيين معاني دشوار آيه از اين قاعده بهره جسته است . اين پژوهش در پي آن است كه ضمن معنا شناسي قاعده سياق، چگونگي به‏كارگيري آن را در تفسير تسنيم در چارچوب هايي مانند كشف فعل محذوف ، تشخيص مرجع ضمير و نقد روايات و تقدم قرآن بر حديث ماثور بررسي و تحليل نمايد. براي دستيابي به اين مهم از روش كتابخانه‏اي با بررسي تمام متن استفاده گرديده و در پايانِ جمع آوري، اطلاعات دسته بندي و تحليل شده است.

The principle of context (siy?q) is among the functional principles, which many of the exegetes have used for interpreting the Qur’?n. The grand exegete, Ayatollah Jav?d? ?mul?, the author of the dignified Tafs?r-i Tasn?m has used this law throughout his interpretation in a palpable way for explaining the difficult meanings of the verses of the Qur’?n. This research is intended to study and analyze how the principle of context has been applied in Tafs?r-i Tasn?m in such frameworks as uncovering the omitted verb, recognition of the antecedent, critique of the traditions, and precedence of the Qur’?n over the recorded traditions. To achieve this crucial task, we have made use of the library method through examining the whole text. Keywords: principle of context, Tafs?r-i Tasn?m, exegetical methods, Jav?d? ?mul?.