بررسي وضعيت فقر در برنامه هاي توسعه پس از جنگ (88-1368)

An Assessment on Poverty in the Development Programs of the Post Iran-Iraq War (Period 1989-2009(

مقاله حاضر، وضعيت فقر در ايران طي برنامه‌هاي توسعه اول تا چهارم را مورد بررسي قرار داده است. بدين‌منظور پس از ارايه تعاريف فقر و انواع آن و مروري بر مطالعات انجام‌شده، خط فقر مطلق و نسبي محاسبه و سپس شاخص‌هاي فقر محاسبه شده است. براي به‌دست آوردن خط فقر مطلق كل، خط فقر مطلق غذايي براساس رويكرد حداقل نيازهاي اساسي، محاسبه و حداقل نيازهاي غيرغذايي به آن اضافه شده است. خط فقر نسبي از 66 درصد ميانگين مخارج كل خانوار به‌دست آمده است. نتايج، دلالت بر آن دارد كه در طول دوره مورد بررسي، موفقيت چشمگيري در كاهش فقر نسبي نداشته‌ايم. در مناطق شهري، خط فقر نسبي و مطلق بزرگ‌تر از مناطق روستايي بوده است. همچنين در مناطق روستايي تمامي شاخص‌هاي فقر (درصد فقر نسبي و درصد فقر مطلق) از مناطق شهري بزرگ‌تر بوده است.

This paper closely examines “Poverty” during the first four “Development Programs” employed by the Iranian government from 1989 to 2009. After defining poverty and a review of previous studies made on this subject, the authors discuss diverse issues related to measurement of poverty and calculate levels of absolute and relative poverty lines. Additionally, they calculate indices for poverty in this paper. In order to obtain the Absolute Poverty Line (APL), the food poverty line is calculated based on minimum basic needs approach and is then added to the minimum non-food requirements. The result indicates a relative poverty line placed at 66% of the average total household expenditures. The obtained results indicate that the government hasn’t had great success in reducing relative poverty during the period studied. Relative and absolute poverty lines are greater in urban areas than in rural areas. Both relative and absolute indices of poverty were greater in rural areas than in urban areas.