اثر تداخل زمينه اي و نوع ارايه بازخورد (خودكنترلي و جفت شده) بر مراحل مختلف يادگيري مولفه پارامتر در كودكان

The Effect of Contextual Interference and Type of Feedback Presentation (Self-Controlled and Yoked) on Different Stages of Parameter Index Acquisition in Children

هدف از اين تحقيق بررسي نوع بازخورد و نوع تمرين بر يادگيري مولفه پارامتر (آماره) بود. به همين منظور هشت گروه 12 نفري تشكيل شد (گروه تمريني ثابت با بازخورد خودكنترلي، گروه تمريني ثابت با بازخورد جفت شده (گروه جفت شده)، گروه تمريني مسدود با بازخورد خودكنترلي، گروه تمريني مسدود با بازخورد جفت شده، گروه تمريني تصادفي با بازخورد خودكنترلي، گروه تمريني تصادفي با بازخورد جفت شده، گروه تمريني سريالي يا مسدود – تصادفي با بازخورد خودكنترلي و گروه تمريني سريالي با بازخورد جفت شده). ابزار مورد استفاده شامل پرتاب به سمت يك دايره رسم شده روي زمين بود كه با چشمان بسته و از فاصله 3 متري انجام مي گرفت و امتياز 10 تا 100 را شامل مي شد. به پرتاب هايي كه در دامنه مورد نظر قرار نمي گرفت، امتياز صفر تعلق مي گرفت. نتايج با استفاده از آزمونهاي تحليل واريانس عاملي مركب و تحليل واريانس يكراهه، تجزيه وتحليل شدند و سطح معناداري 05/0 در نظر گرفته شد. در آزمون يادداري، برتري بازخورد خودكنترلي بر بازخورد جفت شده مشاهده شد (05/0 P < )، ولي اثر نوع تمرين مشاهده نشد (05/0 P > )، يعني تفاوتي بين تمرين در شرايط تداخل زمينه اي و تمرين به شيوه ثابت وجود ندارد. نتايج مشاهده شده در آزمون انتقال عكس نتايج مشاهده در آزمون يادداري بود، يعني اثر نوع بازخورد مشاهده نشد (05/0 P > ) و نشان داد كه كودكان به آخرين مرحله خودتنظيمي يعني تعميم پذيري نرسيده اند، اما اثر نوع تمرين مشاهده شد (05/0 P < ) و برتري با گروه هاي تمريني در شرايط تداخل زمينه اي بود. همچنين ميان گروه هاي تمريني در شرايط تداخل زمينه اي يعني گروه هاي تمريني مسدود، سريالي و تصادفي در تمام مراحل يادگيري تفاوت معنادار آماري مشاهده نشد. در كل نتايج اين تحقيق، اثر سودمند بازخورد خودكنترلي در مرحله يادداري و تمرين در شرايط تداخل زمينه اي در مرحله انتقال در ميان كودكان را نشان داد و باتوجه به نبود تفاوت در ميان گروه هاي تمريني در شرايط تداخل زمينه اي، نتايج تاييدي بر فرضيه دوم مگيل و هال (1990) بود، چراكه اثر تداخل زمينه اي در برنامه حركتي يكسان مشاهده نشد.

This study aimed at investigating the effect of the type of feedback and practice on the acquisition of parameter index. For this purpose, 8 groups (each 12 subjects) were formed: constant practice group with self–controlled feedback, constant practice group with yoked feedback (yoked group), blocked practice group with self–controlled feedback, blocked practice group with yoked feedback, random practice group with self–controlled feedback, random practice group with yoked feedback, serial practice group with self–controlled feedback and serial practice group with yoked feedback. The subjects threw towards a circle drawn on the ground with closed eyes from a 3m distance with the score range from 10 to 100 (failing to throw in the circle meant no score). The data were analyzed using mixed factorial analysis of variance and one-way analysis of variance (P < 0.05). In the retention test, the self–controlled feedback prioritized the yoked feedback (P < 0.05); however, the effect of practice type was not observed (P > 0.05), that is, there was no difference between practice in contextual interference condition and practice in constant condition. The results observed in the transfer test were contrary to those observed in retention test, that is, the effect of feedback type was not observed (P > 0.05). The results also showed that the children did not reach the final stage of self-regulation (i.e. generalization) while the effect of practice type was observed (P < 0.05) and the practice groups in contextual interference condition were superior. Also, there was no statistically significant difference among practice groups in contextual interference condition (i.e. blocked, serial and random practice groups) in all acquisition stages. Overall, this study showed the beneficial effect of self–controlled feedback in the retention test and practice in contextual interference condition in the transfer test in children. As there was no difference among practice groups in contextual interference condition, the present results confirmed Magill and Hallʹs (1990) second hypothesis, because the effect of contextual interference was not observed in a similar motor program.