مقايسه حداكثر نيروي بايت در بيماران كلاس I پروتز كامل و پارسيل انتهاي آزاد فك پايين

Comparison of mean maximum bite force in class I complete denture and mandibular distal extension partial denture wearers

چكيده مقدمه: كارايي سيستم جونده با حداكثر نيروي ناشي از عمل عضلات بالا برنده فك بين دندآن‌هاي بالا و پايين مرتبط است. هدف از انجام اين مطالعه ارزيابي ميانگين حداكثر نيروي بايت در بيماران بي‌دنداني كامل و نيمه كامل داراي بي‌دنداني انتهاي آزاد فك پايين با توجه به شكل صورت و ريج بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مداخله‌اي- تحليلي، تعداد 64 بيمار 40 تا 65 ساله كه نيمي از آن‌ها بي‌دنداني كامل و نيمي ديگر نيمه بي‌دندان بودند به روش نمونه‌گيري آسان انتخاب شدند. بيماران براساس شكل صورت به چهارگروه صورت‌هاي مربعي، مربعي- مثلثي، مثلثي و بيضي و بر اساس شكل ريج بي‌دندان به سه گروه ريج مربعي، مثلثي و بيضي تقسيم شدند. حداكثر نيروي بايت در ناحيه مولر اول در هر سمت به كمك دستگاه ديجيتال سه مرتبه اندازه‌گيري و ميانگين اين نيروها براي آناليز آماري مورد استفاده قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي آماري ANOVA, Spearman correlation و independent t tests و Chi square در سطح معني‌داري 05/0 = ? آناليز شدند. يافته‌ها: حداكثر نيروي بايت در بيماران نيمه بي‌دندان برحسب كيلوگرم 18/5 ± 4/18 (63/4 ± 7/20 در مردان و 7/4 ± 16در زنان) بود (001/0 > p value). هم‌چنين حداكثر نيروي بايت در بيماران بي‌دنداني كامل برحسب كيلوگرم 21/3 ± 5/8 (53/3 ± 9/9 در مردان و 17/2 ± 1/7 در زنان) بود (001/0 > p value). در بين شكل‌هاي مختلف صورت، صورت‌هاي مربعي ميزان حداكثر نيروي بايت بيش‌تري نسبت به ساير گروه‌ها داشتند (001/0 > p value). هم‌چنين در بين شكل‌هاي مختلف ريج بي‌دنداني، ريج‌هاي مربعي ميزان حداكثر نيروي بايت بيش‌تري نسبت به ساير گروه‌ها داشتند(001/0 > p value). نتيجه‌‌گيري: حداكثر نيروي بايت در افراد نيمه بي‌دندان بيش از حداكثر نيروي بايت در افراد داراي بي‌دنداني كامل بود. هم‌چنين حداكثر نيروي بايت در صورت‌هاي مربعي، ريج‌هاي بي‌دنداني مربعي و مردان بيش از ساير گروه‌ها بود. كليد واژه‌ها: نيروي بايت، دنچر كامل، دنچر پارسيل

Abstract Introduction: The efficacy of masticatory system depends on maximum produced by elevating muscles between the mandible and maxilla. The purpose of this study was to determine mean maximum bite force in complete denture and mandibular distal extension partial denture wearers by considering the face and ridge form. Materials and Methods: Sixty-four patients, including 32 complete denture and 32 partial denture patients aged 40?65 years were selected by simple sampling technique for this interventional/analytical study. The patients were divided into 4 groups based on face form (square, square-tapering, tapering and oval) and into 3 groups based on ridge form (square, tapering and oval). Three measurements were made on each side in the first molar region with a digital measuring tool for maximum bite force and mean of these values was used for statistical analysis. Data were analyzed with ANOVA, Spearman’s correlation coefficient, independent t-test and chi-squared test (? = 0.05). Results: Mean maximum bite force in partial denture wearers was 18.4 ± 5.18 kg (20.7 ± 4.63 in men and 16 ± 4.7 in women) (p value < 0.001). Mean maximum bite force in complete denture wearers was 8.5 ± 3.21 kg (9.9 ± 0.53 in men and 7.1 ± 2.17 in women) (p value < 0.001). In different face forms, square face form had maximum bite force compared to others (p value < 0.001). In different ridge forms, square ridge had maximum bite force compared to others (p value < 0.001). Conclusion: Maximum bite force in partial denture patients was significantly greater than that in complete denture patients. In addition, maximum bite forces in square face form, square ridge form and men were higher than others. Key words: Bite force, Complete denture, Partial denture