واقع گرايي در داستان هاي «مدير مدرسه» آل احمد و «زقاق المدق» نجيب محفوظ

Realism in Al-e-Ahmad’s Novel ‘The School Principal’ & Najib Mahfouz’s Novel ‘Midaq Alley’

واقع گرايي جهان را آنگونه كه هست به نمايش مي گذارد، نه آنگونه كه مي خواهيم. رمان واقع گرا نيز تصويري از جامعه با تمام زشتي و زيبايي هاي آن است. رمان نويس، حادثه اي را در يك مكان مشخص، يك برهه زماني معين و با كمك شخصيت هاي داستاني ترسيم مي كند و با انتخاب زاويه ديد به آن جهت مي دهد. تصويري كه در پس پرده زمان، مكان، شخصيت ها و از زوايه ديد نويسنده ارايه مي شود، نشان از تاريخ اجتماعي جامعه به همراه تحولات سياسي و اقتصادي آن دارد. مدرسه آل احمد و كوچه نجيب محفوظ دو مكان هستند در دو دوره زماني خاص؛ در جامعه اي كه در آن قدرت‌هاي استعماري و استبداد داخلي با اقدامات خود سرنوشت مردم سرزمين خود را رقم مي زنند. سرنوشت اين مردم، موضوع داستان اين دو نويسنده است.

Realism represents the world as it is, not as we want. Realistic novel is a depiction of the society with all its ugliness and beauty. The novelist depicts an event in a specific location, at a specific time by means of characters and conducts it in a particular direction through the choice of a point of view. This image of the time, location, characters and point of view shows the history of society along with its economic and political developments. The School in Al-e-Ahmad’s novel and Alley in Najib Mahfouz’s novel are two places in a certain period in a society where the colonial powers and internal despotism determine with their actions the destiny of the people of the land that they rule. The destiny of these people is the topic of these two novels.