تبيين رويكرد بومي گرايي و منطقه‌گرايي ايران فرهنگي در فرآيند ج‌هااني شدن

Nativist approach to defining and cultural regionalism in Iran In the process of globalization

جهاني شدن از جمله مسايل مهمي است كه در پرتو تعاملات فراملي و فراناحيه‌اي و پيشرفت روز‌افزون تكنولوژي و ارتباطات، كشورهاي در حال توسعه را به چالش جدي كشانده است. اين تغيير و تحولات، عرصه‌هاي گوناگون فرهنگ، سياست و اقتصاد كشورهاي جهان را در بر گرفته است. بخشي از اين فرايندها، اجتماعي است كه در طي آن قيد و بندهاي جغرافيايي، كه بر روابط اجتماعي و فرهنگي سايه افكنده است، از بين مي‏‌رود و انسان‌ها به‏ طور فزاينده از كاهش اين قيد و بندها آگاه مي‌شوند. فرهنگ‌ها بايد به ارزيابي خود بپردازند كه چه انعكاسي از تمدن خود در جهت شناخت فرايندهاي بين‌المللي دارند. در اين راستا، ايران نيز به عنوان يك واحد جغرافيايي- سياسي در منطقه خاور‌ميانه كه به صورت يك هسته قوي فرهنگي از لحاظ تاريخي، سياسي و فرهنگي عمل مي‌كند، از تحولات جهاني شدن بي تاثير نمي‌تواند باشد. ايران داراي فرهنگ ديرينه‌اي است؛ فرهنگي كه به سختي مي‌توان سيستمي فراگيرتر، وحدت بخش‌تر و انعطاف‌پذيرتر از آن را از لحاظ ارزش‌ها و ايده‌آل‌ها جستجو كرد. ايران با توجه به موقعيت راهبردي منطقه‌اي و ظرفيت‌هاي فرهنگي– اسلامي، توان و گنجايش ورود فعال در عرصه بين‌الملل را داراست. از طرفي ديگر، ايران به عنوان يك كانون اصلي فرهنگي در خاورميانه و آسياي مركزي مطرح است كه با هسته‌هاي فرهنگي موجود در كشورهاي مجاور، تجانس و نزديكي فرهنگي زيادي دارد. در داخل كشور هم وجود هسته‌هاي فرهنگي بومي تا حد زيادي در داخل استان‌ها سازماندهي شده اند. البته در اغلب موارد گستره فضايي آن‌ها به بيرون از مرزهاي سياسي كشور كشيده شده است. اين امر قابليت‌هاي فرهنگي بومي و منطقه‌ايي ايران را مضاعف كرده است كه در صورت‌ برنامه‌ريزي صحيح، دستاوردهاي وسيع سياسي، فرهنگي و اقتصادي را نصيب كشور خواهد نمود. اين پژوهش از طريق منابع كتابخانه‌اي و با استفاده از روش توصيفي- تحليلي انجام شده است و در پي شناخت و توضيح پتانسيل‌هاي بومي و منطقه‌ايي ايران فرهنگي از ديدگاه جغرافياي سياسي است. هم‌چنين كدهاي مناسبي را براي برنامه‌ريزي در اين راستا ارايه مي‌كند.

Among the important issues in the light of globalization and transnational interactions and progress Franahyh increasing technology and communications in developing countries has led to serious challenge. These changes and developments in various fields of culture, politics and economy in the world is. Part of this process, during which the shackles of social and geographical sections, which pervades the social and cultural relations, Is lost and people are increasingly aware of the loss of this constraint, and dams. Cultures to evaluate whether a reflection of their own civilization in order to have international recognition processes. In this regard, Iran as well as a geographical unit - Politics in the Middle East region as a strong core of historical, cultural, political and cultural works, the developments of globalization can not be ineffective. Iranian have culture is a culture that hardly could be more inclusive system, the unity of something and it accentuates the values and ideals Antaf sought. Iran considering the rich underground resources, strategic position, regional and cultural capacities - Islamic, and be active in the international arena has a capacity entry. On the other hand, Iran as a major cultural center in the Middle East and Central Asia is considered the cultural core of the neighboring countries, has many cultural congruity and proximity. Thereʹs also the countryʹs indigenous culture is organized largely within the province. However, in most cases the spatial extent outside the political boundaries are drawn. This local and regional cultural capabilities of Iran has doubled in the proper planning, the vast achievements in political, cultural and economic fate of the country. In this connection, research has been done. This study through library sources and methods - descriptive analysis was performed