بررسي تاثير روش محدوديت درماني حركتي بر روي كيفيت زندگي،عملكرد و دامنه حركتي اندام فوقاني بيماران سكته مغزي بزرگسال

The effect of constraint -induced movement therapy(CIMT) on quality of life, function and Range of motion of upper extremity of patients with stroke

زمينه و هدف: سكته مغزی نوعی اختلال عصبی با شروع ناگهانی است كه در اثر آسيب به عروق مغزی اتفاق می‌افتد و در بين اين افراد 50% همی‌پلژی هستندكه 53%-23% وابستگی كامل يا ناقص در فعاليت‌های روزمره زندگی دارند. محدوديت درمانی حركتی يكی از روش‌های درمانی برای بيماران سكته مغزی است. هدف از اين مطالعه بررسی تاثير روش محدوديت درمانی حركتی بر روی كيفيت زندگی، عملكرد و دامنه حركتی اندام فوقانی بيماران سكته مغزی بزرگسال می‌باشد.روش بررسی: اين تحقيق به روش مداخله‌ای و تصادفی روی 15 بيمار صورت گرفته است. حركات اندام فوقانی سمت سالم بيماران 3 روز در هفته و برای 8 ساعت با اسلينگ ارتوپدی محدود شد.دو ساعت از 8 ساعت را به انجام تمرينات آموزش داده شده توسط درمانگر در اندام فوقانی درگير می‌پرداختند. مدت زمان مداخله 6 هفته بود.يافته‌ها: نتايج آزمون T زوجی نمره‌ی كل كيفيت زندگی با استفاده از تست 36Short Form قبل و بعد از استفاده از روش محدوديت درمانی بهبودی معناداری را نشان می‌دهد ( 008/0=p). همچنين نتايج آزمون T زوجی نمره‌ی عملكرد اندام فوقانی با استفاده از تست Box&Block قبل و بعد از استفاده از روش محدوديت درمانی معنا دار بوده است( 009/0=p). نتايج آزمون T زوجی نمره‌ی دامنه حركتی اكستنشن اكتيو مچ دست و اكستنشن آرنج سمت مبتلای اندام فوقانی بهبودی معناداری را نشان نمی‌دهند) 227.(P=/نتيجه‌گيری: اين مطالعه نشان می‌دهد كه روش محدوديت درمانی حركتی با سه مكانيسم كاهش عدم استفاده از اندام مبتلا و همچنين پلاستی سيته عصبی و بهبودی سلامت روانی و جسمانی بيماران احتمالا می‌تواند باعث بهبودی كيفيت زندگی و عملكرد دست شود و اين روش می‌تواند در كار بالينی باعث بهبودی و پيشرفت كيفيت زندگی اين بيماران در كلينيك‌های توانبخشی شود.

Background and Aim: Constraint-induce movement therapy is one of the treatment methods to treat those who have  stroke disorders. The aim of this study was to determine the effect of constraint-induced movement therapy(CIMT) on quality of life , function and range of motion of upper extremity of patients with stroke. Materials and Methods: This study was conducted in 15 patients in accordance to random clinical trial during the treatment operation, the patients were asked to restrict their upper extremity movement with orthopedics sling for 3 days per week and each day for 8 hours. They were asked to practice on affected upper extremity for 2 hours while their hands were restricted.  Additionally, the present study was conducted for 6 weeks. Results: The statistical analysis illustrated that quality of life was significantly changed which measured by SF36 test (p=0.008). Furthermore,  the upper extremity function which was assessed by Box & Black test  was statistically analyzed by t-coupled; in this regard, it showed a significant change when the treatment ended up (p=0.009). However, active range of motions in wrist extension and elbow extension did not significantly changed (p=0.227). Conclusion: Based on the results, it can be implied that Constraint-induce movement therapy is an effective method for improvement of life quality and the upper extremity function .Three mechanisms are discussed: involvement of non used affected limbs, neural plasticity in CNS, and amelioration of mental and physical health of patients can be resulted in life quality and patientsʹ hand improvement.