بررسي ميزان انگيزش شغلي حرفه كاردرماني بر اساس شاخص بالقوه انگيزش در بين كاردرمانگران استان فارس در سال 1390

Examining the motivational power of occupational therapy profession among occupational therapist in Fars providence in 1390

زمينه و هدف: كاردرمانی بعنوان يك رشته كلي­نگر، تمامی ابعاد يك بيماری را در نظر گرفته و با ارائه تكنيك­های درمانی مناسب، بيمار را به سوی فعاليت روزانه مستقل، سوق مي­دهد. با توجه به اهميت اين حرفه در بخش سلامت لازم است برنامه­ريزان شغلی و تحصيلی، عوامل ذاتی تاثير گذار بر انگيزه كاردرمانگران را مورد بررسی قرار دهند. هدف از اين پژوهش تعيين انگيزش شغلی بر اساس شاخص بالقوه انگيزش در بين كاردرمانگران استان فارس بود تا از اين منظر، ابعاد شغلی و نهايتاً توان انگيزشی حرفه كاردرمانی در بين نمونه در دسترس مورد بررسی قرار گيرد. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع مقطعی در سال 1390 انجام گرفته است. جامعه آماری شامل تمام كاردرمانگران استان فارس مي­باشد(41 نفر). ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه معتبر ويژگي­های شغل(:JCM Job Characteristics Model) جان واگنر مي­باشد. آزمون ضريب همبستگی پيرسون از روش­های آماری بكار رفته با استفاده از نرم افزار SPSS مي­باشد. برای اندازه گيری پايايی از روش محاسبه­ی آلفای كرونباخ و برای تعيين روايی پرسشنامه از روايی محتوا استفاده شد. يافته­ ها: بين متغيرهای دموگرافيك و توان انگيزشی رابطه معني­داری وجود نداشت(05/0 نتيجه­ گيری: در اين مطالعه توان انگيزشی حرفه كاردرمانی پايين بدست آمد. بر اساس شاخص انگيزش، ساختار شغلی حرفه كاردرمانی در نمونه مورد مطالعه، امكان انگيزش درونی را برای شاغلين فراهم نمی كند.

Background and Aim: One of the consequences of obesity is coronary artery disease (CAD) and diabetes. Effective exercise programs for patients with the coronary artery disease is a strategy for decreasing obesity and is expected to help in eventually limiting obesity-associated long-term health. The purpose of this study was to compare the effectiveness of a physiotherapy and exercise based cardiac rehabilitation  on the anthropometric measurements of obesity in the diabetic and non diabetic men. Materials and Methods: Seventy one 45- to 75-years-old male volunteers with coronary artery disease (32 diabetic & 39 non diabetic patients) participated in 6-8 weeks of moderate intensity aerobic exercise training consisting of 45 min sessions of  treadmill, stationary bicycle and arm bicycle. Anthropometric measurements of obesity (body mass index (BMI), waist circumference, hip circumference, waist the hip ratio and waist to height ratio) were measured at the beginning, in the middle and at the end of exercise sessions in both groups. Results: Following the cardiac rehabilitation program, all of the anthropometric measurements except hip circumference in diabetic patients decreased significantly (P<0.05). BMI, waist circumference and waist to height ratio  increased in non diabetic patients (P<0.05). Conclusion: Exercise training alone in cardiac rehabilitation program is not sufficient to reduce the anthropometric measurements of obesity in non-diabetic patients.