بررسي انتقادي سيماي زن در امثال و حكم فارسي و عربي با استناد به آيات و روايات

امثال و حكم بخشي قابل توجه از ادبيات و فرهنگ جوامع مختلف و بيان‌كننده دغدغه ها، آرزوها و آرمانهاي توده مردم است كه از دور دستهاي تاريخ به يادگار مانده است. مقوله زن يكي از موضوعاتي است كه در ضرب المثلها مورد توجه واقع شده و جايگاهي درخور يافته است. زن در ادبيات كلاسيك فارسي و عربي چهره چندان مثبت و درخور ستايشي ندارد. در ميان امثال و حكم نيز هويت زن مخدوش و تيره و ديدگاههاي منفي نسبت به او بر سيماي او سايه افكنده است. سيماي زن در امثال و حكم فارسي و عربي از همگونيهاي فراوان برخوردار است. كم خردي، سست راي بودن، لزوم خانه نشيني و مستوري، سزاوار تنبيه بودن و ناقص الخلقه بودن از آن جمله است. از آنجا كه برخي، اين نگاه منفي به زن را در جوامع ايراني و عربي تا حدودي برگرفته از نگاه ديني مردم اين جوامع مي دانند جستار حاضر با روش تحليل محتوا و بر اساس آموزه هاي اسلامي به بررسي انتقادي سيماي زن در امثال و حكم فارسي و عربي پرداخته و با استناد به آيات و روايات، بي پايه بودن چنين ادعاهايي را اثبات كرده است