بررسي نحوه تعامل نشانه هاي زباني با ساير نشانه‌هاي ارتباطي

An Investigation of Linguistic Signs in Interaction with other Communicative Signs

هدف اين مقاله بررسي جايگاه نشانه زباني و نحوه تعامل آن با ساير نظام هاي نشانه اي ارتباطي از چشم انداز نوعي نشانه شناسي ارتباط-محور و انسان مدار است. بر اساس بررسي تاريخچه نشانه زباني و جايگاه آن در مطالعات نشانه شناختي معاصر در چارچوب دو پارادايم اصلي نشانه شناسي پيرسي و سوسوري و از ديدگاه هاي مختلف فلسفي- منطقي، رايانه‌اي، فلسفه علم و ادبي، اين تعريف از نشانه زباني پيشنهاد مي‌شود كه همه واحدهاي زباني در كاربردهاي مختلف تحت اللفظي و غيرتحت اللفظي به شرط وجود تفسيرگر انساني در ارتباط، نشانه هستند. اين نوع نشانه در كنار ديگر نشانه‌هاي ارتباطي غيرزباني مي تواند موضوع مورد مطالعه نشانه شناسي باشد. در هر واقعه ارتباطي، عناصر نشانه اي زباني و غيرزباني با توجه به بافتِ رمزگانِ وقوع آن (منطقي، اجتماعي يا زيبايي-شناختي) به نسبت هاي متفاوت در تعامل هستند و برجستگي هر يك از اين مجموعه نشانه ها در ارتباط به تجربه تفسيري متفاوتي منجر مي شود.

Adopting a humanistic, communicative-based approach to semiotics, this paper aims at investigating the status of linguistic signs and their interaction with other communicative signs. The status of linguistic sign is first studied in semiotic theories spanning ancient, middle ages and modern era. Based on the commonalities envisaged in four contemporary semiotic theories done in the spirit of the two overarching semiotic paradigms of Peirce and Saussure, a working definition of linguistic sign is proposed: all the linguistic units in their different literal and non-literal usages are signs, given the existence of a human interpretant. Linguistic sign, on a par with other nonlinguistic communicative signs, can well be the subject of study in semiotics. In every communicative event, linguistic and nonlinguistic signs are interacting to different degrees and taking into account the different codes (logical, social or aesthetic) of their occurrence, the prominence of each type of signs in communication leads to a different interpretive experience.