بررسي ارجاع مشاركين در هفت‌خوان رستم

Study of the Actants’ Reference in The Seven Adventures of Rostam

زبان‌ها شيوه‌هاي گوناگوني از ارجاع را در نشان‌دادن مشاركين روايت‌ها بهكار مي‌گيرند. اين شيوه‌ها مي‌توانند شامل حذف كامل مرجع، ارجاع تلويحي به صورت تصريف فعلي، بهكارگيري ضماير منفصل و در نهايت بهكارگيري گروه اسمي كامل باشند. اين ابزارهاي گفتماني با نيت نويسنده در نشان‌دادن موقعيت مشاركين و تاكيد بر وقايعي خاص مرتبط اند. پژوهش حاضر براساس الگوي لوينسون، فراواني بهكارگيري شيوه‌هاي گوناگون ارجاع مشاركين، روش‌هاي معرفي مشاركين اصلي و فرعي و همچنين چگونگي تاكيد بر معرفي مشاركين داستان هفت‌خوان رستم را در شاهنامه بررسي و تحليل مي‌كند. براساس يافته‌هاي اين پژوهش، فراواني ارجاع مشارك اصلي بيشتر با تصريف فعلي، و فراواني ارجاع مشارك فرعي بيشتر با گروه اسمي در هفت‌خوان رستم مشاهده شده‌است. افزون بر اين، ضماير متصل نيز به‌طور قابل‌ملاحظه‌اي براي ارجاع به مشاركين اصلي و فرعي به كار رفته اند.

Different languages take benefit of different referential ways to trace out the narrative actants. These ways include deletion of reference, implicit reference of verb inflexion, using unbounded pronouns such as personal pronouns and demonstratives, and complete noun phrases. The choice of each, reflects the intention of the writer in displaying the position of actants and emphasizing the function of some events. The present article follows Levinson’s model to determine various ways of actants’ reference, methods of introducing the major and minor references, and the manner of emphasis on actants in a story of Ferdowsi’s Sh?hn?me (Book of Kings) entitled “The Seven Adventures of Rostam”. The findings of the article prove that verb inflexion and noun phrase play more important roles in displaying respectively the frequency of major and minor actants of reference. In addition, bounded pronouns have been remarkably used for referencing both major and minor actants.