بررسي تاثير شيعيان كوفه از فرهنگ راي و قياس در نيمه اول سده دوم

دراسه تاثر شيعه الكوفه بثقافه الراي و القياس في النصف الاول من القرن الثاني

توسعه فرهنگ راي و قياس در سده اول، به گونه اي مكمل و جبران كننده فقدان دست رسي به وحي شده بود و دست كم در موارد نبودِ موضوعي در كتاب و سنت، مسايل از طريق راي و اجتهاد حل مي شد. توسعه اين روال در نظام فقهي و قضاييِ رايج موجب شد، افراد بسياري آن را امري عادي تلقي كنند. اين فرهنگ در ميان برخي شيعيان عمدتا كوفي كه تازه هدايت شده يا بيشتر با جريان عامه در تعامل بودند، تاثيراتي را آشكار كرده بود، و امام صادق عليه السلام تلاش كردند شيعيان را از لغرشگاه هاي اين فرهنگ دور كنند. مقاله حاضر مي كوشد به بررسي تاثر شيعيان كوفه از اين فرهنگ در نيمه اول سده دوم بپردازد.

Development of the culture of Ra’y and Qiyyas in the first century, to serve as a complement to offset the lack of availability of Revelation, at least the lack of related issues in the Book and the Sunnah, they were resolved through Ra’y and Ijtihad. Development of this process in the current legal and judicial system caused many people consider it normal. The culture had revealed some effects among some Shia who were newly guided or those who had more interaction with the public. Imam Sadiq (peace be upon him) tried to take them away from the faults of this culture. The present article attempts to examine the influence of Ra’y and Qiyyas on the Shia of Kufa in the first half of the second century.