حجيت متشابك منابع معرفت در فهم و تبيين آموزه‌هاي اعتقادي

الحجيه المتلاحمه لمصادر المعرفه في فهم و بيان التعاليم العقيديه

سخن از ربط و نسبت منابع شناخت، در نظام معرفت ديني، اهميت خاصي دارد. ديدگاه‌هاي موجود در اين زمينه، از ره يافت‌هاي گوناگوني بهره جسته‌اند؛ برخي عقل را در مقام ثبوت و اثبات مستقل ديده و برخي ديگر نص را كاملاً خود بسنده تلقي كرده‌اند. در اين نوشتار هر دو نگاه، ناتمام معرفي شده و از حجيت متشابك عقل و نقل دفاع شده است. عقل، چه در مقام معناگري و فهم گزاره‌ها، چه در مقام تبيين و تدليل آن‌ها و چه در مقام دفاع، همراه نقل حركت مي‌كند. نقل نيز در تنبيه، تقرير، تذكر و تعليم حقايق به ديگران و كمال ‌يافتن روش، به عقل مدد مي‌رساند؛ در غير اين صورت، عقل به تعليق، تقليل و تاويل‌ بي‌ضابطه آموزه‌هاي ديني منتهي شده و نقل نيز از پايگاه بين اذهاني محروم مي‌شود. از آن‌جا كه عقل امدادهاي نقل را تصديق و در ساختار خود هضم مي‌كند، روش‌شناسي نهاييِ مورد قبول، عقلي است.

To speak about the relationship of knowledge resources in the system of religious knowledge is of special importance. The available views in this respect, exploited various approaches; some have seen the reason independent in both states of establishment and discovering, and some others have regarded narration as self-sufficient. Both views, in this essay, have been seen as incomplete, and it defended the intertwined authority of reason and narration. In understanding the propositions, in explaining and reasoning them and defending them, reason accompanies the narration. Narration also assists the reason in the communicating, elaborating, noticing and teaching the facts to others, and also aids it in completion of method. Otherwise, in one hand, reason will result in the irregular interpretation, suspension and reduction of religious teachings, and narration, on the other, also will lose its inter-subjective place. Since the reason affirms the aids of narration and digests them in its structure, the final accepted methodology is rational.