مسيله نفي صفات در روايات اهل بيت عليهم السلام

مساله نفي الصفات في روايات اهل البيت عليهم السلام

بحث و مناقشه درباره اتصاف يا عدم اتصاف ذات الهي به اسما و صفات، از نخستين پرسش هاي اعتقادي است كه همواره معركه آراي اصناف گوناگون انديشمندان اسلامي بوده است. نوشتار حاضر بر آن است تا رواياتي را كه مستقيم (آشكار) و يا غيرمستقيم ناظر به مسيله نفي صفات از ذات الهي اند، مورد تبيين و تحليل قرار دهد. از مقايسه ميان اين دو گروه از روايات اين نتيجه حاصل شد كه انتساب هرگونه صفتي به ذات الهي مستلزم تحديد و تشبيه است و حق تعالي هيچ گونه صفتي در مقام ذات ندارد و از هر معنا و مفهومي كه ذات را نشان دهد، منزه و مبرّاست؛ بنابراين، تمام اسما و صفاتي كه بر خداوند به نحو ايجابي اطلاق مي شوند، وصف فعلي يا سلبي اند.

Discussion about the describability or indescribability of the Divine Nature to the names and attributes is one of the first questions that there have been always various viewpoints about it from the different Islamic thinkers. The current writing explains and analyses the narrations that directly (obviously) and/or indirectly relates to the issue of the attributes negation. The comparison of the two groups of the narrations leads to the result that the attribution of any attribute to the Divine Nature entails limitation and anthropomorphism. So God has no attribute in the Nature level, and is unadorned and bare of any meaning or concept showing the Nature. Therefore, all the names and attributes that are positively used to God, are negative or act attributes.