آموزه بدا در انديشه اماميه از آغاز غيبت تا پايان مدرسه بغداد

مفهوم البدا في عقايد الاماميه منذ الغيبه و حتي افول مدرسه بغداد

انديشه ناب و توحيدي «بدا » گرچه در جامعه مسلمانان نخستين وجود داشت، اما بنا به دلايلي تنها در جامعه شيعي استمرار يافت. تا پايان عصر حضور ايمه عليهم السلام، ميان متكلمان شيعه اختلافي در تبيين بدا وجود نداشت. بعد از اين دوره و در زماني كه كلام شيعه دوران ركود و فترت را پشت سر مي گذاشت، گروهي از معتزليانِ شيعه شده و متكلمان عقل گراي شيعه تبيين جديدي از بدا ارايه داده و آن را هم-وزن نسخ دانستند. اين انديشه جديد كه در ابتدا گروه اندكي طرف دار آن بودند، رفته رفته جايگاه مهمي در ميان متكلمان شيعه پيدا كرد، به گونه اي كه در اواسط قرن پنجم تقريباً همه گير شد. تبيين اين انديشه جديد با شيخ مفيد ادامه يافت و شاگردان وي نيز ادامه دهنده همين مسير بودند.

Although the pure and monotheistic thinking of Bada’ existed in the early Muslim community, it continued, based on some reasons, in the Shi’i community. There was not any disagreement between the Shi’a theologians in the explanation of Bada’ to the end of the Imams’ (p.b.u.t.) era. After this period, and in the stagnation and inactivity period of Shi’i Kalam, a group of the Mu’tazilites converted to Shi’ism as well as some rationalist Shi’i theologians offered a new explanation of the Bada’, and regarded it as equal to Naskh (abrogation of legislations). This new thinking that, at first, a few thinkers advocated it, gradually found an important place between Shi’a scholars so that towards the middle of the fifth Islamic century /12th century CE it got all pervasive. The Explanation of this new thinking continued by Sheikh al-Mufid, and his disciples also continued this course of thinking.