بررسي مقايسه اي تاثيركوتاه مدت اشعه مادون قرمز واولتراسوند بر اسپاستيسيته عضلات پلانتار فلكسور بيماران اسپاستيك مبتلا به ضايعات اكتسابي مغزي

The short-term effect of Infrared and Ultrasound on the plantarflexor muscle spasticity in patients with aquired brain injury: A comparative study

زمينه وهدف: عضلات پلانتار فلكسور اندام تحتانی سريعا" در بيماران مبتلا به ضايعه اكتسابی مغزی دچار اسپاستيسيته و به دنبال آن كانتركچر مي­شوند. استفاده از مداليته­های گرمايی پيش از كشش يا تمرينات اكتيو عضلات هايپرتون جهت ايجاد ريلكسيشن در آن عضلات توصيه مي­گردند. هدف از اين تحقيق بررسی ميزان تاثير مادون قرمز و اولتراسوند، طول مدت دوام آنها و مقايسه ميزان تاثير اين دو روش در مهار اسپاستيسيته مي­باشد. روش بررسی: 21 بيمار اسپاستيك به طور تصادفی در دو گروه اولتراسوند (11 نفر) يا مادون قرمز (10 نفر) گنجانده شدند. پارامترهای مورد بررسی شامل نسبت ، دامنه حركتی پسيو و اكتيو دورسی فلكشن و تست اشورث(OAS) از سمت مبتلاء بيماران بود، كه پيش از مداخله، بلافاصله و 15 دقيقه بعد از مداخله برای بيماران در دو گروه ثبت می شدند. در پايان اطلاعات ثبت شده توسط نرم افزار ، SPSS (Version 11.5) مورد تجزيه وتحليل قرار گرفت. يافته ها: در هيچ كدام از دو گروه شدت اسپاستيسيته بر اساس مقياس اشورث و نسبت  در زمان های بعد از مداخله نسبت به پيش از آن تفاوت معناداری نداشت. در گروه اولتراسوند نسبت  در 15 دقيقه بعد از مداخله و در گروه مادون قرمز تغييرات مقياس اشورث در همين زمان معنادار شدند. دامنه حركتی اكتيو و پسيو دورسی فلكشن در گروه اولتراسوند در زمان­های بعد از مداخله نسبت به قبل از آن در تمامی موارد اختلاف معناداری را نشان داد. اين تغييرات در گروه مادون قرمز تنها در مورد دامنه حركتی پسيو قبل نسبت به 15 دقيقه بعد از مداخله معنادار شد. در مقايسه بين دو گروه، در مورد هيچ كدام از پارامترهای ذكر شده اختلاف معناداری مشاهده نشد. نتيجه­ گيری: اولتراسوند و مادون قرمز در كاهش اسپاستيسيته با توجه به نسبت و تست اشورث، در يك جلسه اثر ندارند. البته اولتراسوند سبب بهبود معنی‌دار دامنه حركتی پسيو و اكتيو دورسی فلكشن مچ پای سمت مبتلا بيماران همی‌پلژی اسپاستيك در كوتاه مدت می‌گردد. نتايج اين تحقيق ضرورت انجام پژوهش‌های بيشتر با نمونه‌های بزرگتر را نشان می‌دهد. 

Background and aim: Ankle plantar flexor is one of the most susceptible muscles to plasticity and contracture after acquired brain injury. The application of thermal agents was introduced before muscle stretch or active exercises in spastic patients for their relaxation effects. The main aim of the present study was to compare the short-term effect of the ultrasound (US) and infrared (IR) on patients with plantar flexor muscle spasticity. Materials and Methods: 21 patients were randomly allocated placed to either US(n=11)or IR(n=10)groups. The main outcome measures were, H max / M max  ratio, Original Ashworth Scale(OAS), active and passive range of motion (ROM).These tests  performed before, immediately after and 15 minutes after the intervention. Results: There were no significant changes in H max / M max ratio and OAS after the intervention in both groups. The significant changes of the H max / M max were observed 15 minutes after intervention in the US group .The change in OAS was also statistical significant in IR group in this period. The changes in active and passive ankle dorsiflexion ROM after the intervention were statistically significant in US group. These changes show the significant changes for ankle passive ROM after15 minutes of  the intervention in IR group. Conclusion: Our findings demonstrate that one session application of the ultrasound and infrared are not effective in the treatment of muscle spasticity. The ultrasound improved the ankle active and passive ROM. Further research is needed.