قراداد صلح عمومي؛ هدف‌ها و پي‌آمدها (1820 م/ 1235 ق)

General Peace Agreement: Goals and Consequences (1820 A.D/ 1235 H)

دو دهه نخست سده نوزدهم به ويژه 1820 ميلادي (1235ق) در تاريخ سياسي خليج فارس بسيار مهم است؛ زيرا دولت بريتانيا در اين زمان در قالب دزدي دريايي، چند بار به كرانه‌هاي جنوبي خليج فارس يورش آورد كه به انعقاد قراردادي سرنوشت‌ساز با عنوان «صلح عمومي» با جوامع و شيوخ سواحل جنوبي اين خليج انجاميد. انگليس با انعقاد چنين قراردادي، بر آنان چيره شد و آشكارا از حق حاكميت ايران در منطقه، چشم پوشيد. بريتانيا در كرانه‌هاي جنوبي خليج فارس، پايگاه ثابت سياسي پديد آورد و همين تشكل‌ها، سرچشمه اصلي پيدايي كشورهاي اسلامي جديدي در منطقه خليج فارس بود. اين پژوهش به بررسي زمينه‌هاي عقد قرارداد صلح عمومي (1820)، هدف‌هاي بريتانيا و واكنش دولت ايران در اين‌باره و پي‌آمدهاي آن مي‌پردازد.

The first two decades of the nineteenth century and especially 1820 A.D/ 1235 A. H are quite important in the political history of Persian Gulf. During this time, the Great Britain’s government with the excuse of fighting pirates attacked the southern coast of the Persian Gulf. This act eventually led to signing a contract ,”A General Peace Agreement” , between the communities of the southern coast of Persian Gulf sheikhs and England. As a result of this contract, the British gained dominance over the region and consequently the rights and sovereignty of Iran in the area were ignored. The Great Britain created a political base in the coast and such organizations led to the development of new Islamic countries in Persian Gulf. The present study attempts to investigate the grounds upon which the General Peace Contract (1820 ) came to existence; as well as the aims followed by the British government and how Iranian government reacted on the issue and its consequences.