ارايه مدلي براي ارتقاي سطح همكاري‌هاي علمي ـ بين‌المللي در آموزش عالي ايران

Presenting a Model for the Promotion of International Scientific Cooperation in Iranʹʹs Higher Education System

هدف مقاله حاضر، شناسايي ابعاد و مولفه‌هاي همكاري‌هاي علمي بين‌المللي به ‌منظور ارايه مدلي براي ارتقاي آن در آموزش عالي ايران است. اين تحقيق توصيفي از نوع پيمايشي است. جامعه آماري تحقيق مشتمل بر اعضاي هييت علمي دانشگاه‌هاي برتر حوزه همكاري‌هاي علمي ـ بين‌المللي است. 342 نفر از آنها با استفاده از فرمول كوكران، از طريق روش نمونه‌گيري طبقه‌اي نسبتي انتخاب شده‌اند. ابزار اصلي تحقيق براي جمع‌آوري داده‌ها، پرسشنامه محقق‌ساخته بوده است. نتايج نشان داد: همكاري‌هاي علمي‌ـ بين‌المللي داراي 6 بعد و 36 مولفه است. مدل نهايي تحقيق بر اساس ابعاد و مولفه‌هاي شناسايي شده همكاري‌هاي علمي‌ـ بين‌المللي، داراي 6 بعد فرهنگي، پژوهشي، آموزشي، اجرايي، پرسنلي و رفاهي بوده است. مدل ارايه شده از نظر محققان با اطمينان 95 درصد مورد تاييد قرار گرفته است.

The aim of this article was to identify the dimensions and components of international scientific cooperation in order to design a model for the promotion of international scientific cooperation in Iranʹs higher education system. This study is a descriptive survey. The study population consisted of faculty members of the Universityʹs top academic staff of International cooperation Programs. Samples of 342 were selected through stratified random sampling. Main instrument for collecting data was a questionnaire. The results showed international scientific cooperation have 6 dimensions and 36 components. Last model is based on identifying different dimensions of international scientific cooperation, including six dimensions: cultural dimension, research, educational, the administrative, then personnel and facilities .This Model in regard of researchers, with 95% has been confirmed.