تاثير درمان نگهدارنده با كربوپلاتين داخل صفاقي در سرطان‌هاي پيشرفته‌ي اپيتليالي تخمدان

The effect of consolidation treatment with intraperitoneal carboplatin in advanced epithelial ovarian cancers

زمينه و هدف: آمار سازمان بهداشت جهانی نشانگر اين است كه يك زن از هر ۵۵ زن در جهان مبتلا به سرطان تخمدان در مقطعی از زندگيش می‌شود. سن شايع ابتدا به سرطان تخمدان بعد از 50 سالگی می‌باشد. هدف اين مطالعه بررسی نقش كموتراپی داخل صفاقی با كربوپلاتين به‌عنوان درمان نگهدارنده در كاهش ميزان عود و افزايش ميزان بقای مبتلايان به سرطان پيشرفته‌ی تخمدان و همچنين بررسی سميت اين روش درمانی می‌باشد. روش بررسی: مطالعه از نوع كارآزمايی بالينی در بخش انكولوژی زنان بيمارستان ولی‌عصر (عج) دانشگاه علوم پزشكی تهران طی سال‌های 1389-1384 انجام شد. 30 بيمار مبتلا به سرطان اپيتليالی تخمدان با Stage II-IV به صورت غيرتصادفی ساده وارد مطالعه شدند. 18 بيمار در گروه كموتراپی داخل صفاقی و 12 بيمار در گروه شاهد قرار گرفتند. در گروه مداخله سه هفته پس از شيمی درمانی وريدی در سه دوره به فاصله‌ی 21 روز، شيمی درمانی داخل صفاقی با كربوپلاتين دريافت كردند. بقای عمر دو و پنج ساله، بقای عمر بدون بيماری (فاصله‌ی زمانی اتمام درمان تا عود بيماری)، بقای كلی، توكسيسيتی و عود، ثبت و آناليز شد. يافته‌ها: ميانگين سن بيماران در گروه مورد 6/8±4/52 سال و گروه شاهد 5/11±1/55 سال بود. ميانگين بقای بدون عود در بيماران گروه مورد 6/8±13 و در گروه شاهد 3/4±5/9 ماه بود. ميانگين مدت بقا در گروه مورد 5/16±39 و در گروه شاهد 2/16±8/30 ماه به‌دست آمد كه در هيچكدام از موارد بالا تفاوت معنادار نبود (05/0P>). ميزان بقای كلی در گروه كموتراپی همراه با كربوپلاتين 2/72% و در گروه بدون كموتراپی داخل صفاقی 3/33% بود. فراوانی سميت در گروه مداخله 6/5% بود كه شامل دردهای خفيف و متوسط شكمی و تهوع و استفراغ بود. نتيجه‌گيری: درمان نگهدارنده به‌روش داخل صفاقی به‌صورت معناداری باعث افزايش ميزان بقا، كاهش چشمگير عود و مرگ بيماران نمی‌شود، هر چند سميت بالايی برای اين روش ديده نشد.

Background: The aim of this study was to assess the role of consolidative intraperito-neal chemotherapy with carboplatin in decreasing relapse and increasing survival in advanced epithelial ovarian cancers, as well as evaluation of its toxicity. Methods: In this clinical trial 30 patients with epithelial ovarian cancer in stages II-IV who had complete surgery (optimal debulking surgery) received six standard cycles of intravenous carboplatin and paclitaxel. They were enrolled through non-random se-quential selection. The control patients were similar to case group in stage (II-IV) and pathology (epithelial ovarian cancer). The control group was evaluated retrospectively through hospital files. This clinical trial performed in Gynecology Oncology department in Tehran Valiasr University Hospital, during 2005-2010. They including 18 cases as the intervention group receiving intraperitoneal chemotherapy and 12 patients as the control group with only retrospective follow-up. The cases received 3 cycles of 400 mg/m2 intraperitoneal carboplatin every 21 days following intravenous chemotherapy. Relapse of disease was diagnosed as increasing or even doubling CA125 serum titer during one month, or any CA125 above 100 IU, or an abdominal or pelvic mass in ul-trasound or physical exam. Mean survival of two and five years, progression-free inter-val (PFI), overall survival (OS), relapse, demographic parameters, drug toxicities, path-ologic types of cancers in two groups were coded and compared using SPSS 14. Any P0.05). The mean overall survival for cases and controls were 39±16.5 and 30.8±16.2 months, respectively (no significant difference, P>0.05). The frequency of drug toxicities in the cases was 5.6%, and consisted of mild-to-moderate abdominal pain, nausea and vomiting. Conclusion: It seems that consolidation therapy with intraperitoneal carboplatin may not increase overall survival, reduce relapse rate or decrease mortality, though it does not induce considerable side effects. Since the mean survival in the intervention group was nine months more than controls, this difference may be clinically significant.