توسعه ي پايدار گردشگري از ديدگاه دو مكتب ايد ه آليسم وپراگماتيسم

An Investigation into Sustainable Tourism Development from Idealistic and Pragmatic Perspectives

توسعه پايدار گردشگري مجموعه اي از اصول، خط مشي ها و روش هاي مديريتي براي ترسيم مسير توسعه ي گردشگري به گونه اي است كه رفاه جوامع انساني و سلامت اكوسيستم هاي طبيعي در دراز مدت تضمين شود. در اين ميان برداشت هاي متعددي از اين مفهوم و شيوه تحقق آن وجود دارد كه خود معلول پارادايم هاي فكري و ديدگاه هاي مختلف صاحبنظران است. آشنايي دقيق تر دانش پژوهان و مديران اجرايي گردشگري ايران با اين مكتب هاي فلسفي و پارادايم هاي فكري مطرح در اين زمينه امري ضروري است. به همين منظور اين نوشتار مي كوشد پس از مطالعه ي تطبيقي مكتب هاي فلسفي ايده‌آليسم و پراگماتيسم، رويكرد «توسعه پايدار گردشگري» را از منظر اين دو ديدگاه مورد بررسي و مداقه قراردهد. اين مطالعه ي تطبيقي ضمن كمك به بسط دايره معرفت شناسي نظام علمي گردشگري مي‌تواند به ترويج روحيه نقادي نسبت به خط مشي‌ها و برنامه‌ريزي‌هاي توسعه پايدار گردشگري كشور منجرشود.

Sustainable tourism development is a set of principles, policies and management methods which project the tourism development path in a way that environmental resources (including natural, man-made, and cultural features) of the destination are conserved for future developments. Concerning this concept and its implementation method, numerous and various perceptions have been created as a result of the different viewpoints and paradigms. Therefore, studying and comparing philosophical schools can be beneficial since it may help advance understanding and develop critical thinking about sustainable tourism development policies and planning.